Nefret eden insan, içindeki kötülüğü büyütür

Necdet Şen - 29 Temmuz 2008   bu yazar neler yazar?

---

"Sevmem" ya da "nefret ederim" gibi zehirli kelimeleri sözlüğümden kazıyıp atalı uzun yıllar oldu.

Düşünürüm ki, ayinesi Söz'dür kişinin. Farkına varmasa bile kişi kendi ağzından çıkan sözle beslenir.

Ana rahmindeki bebek misali, içinde yaşadığı deryaya pisleyen yine o deryayı içmek zorunda kalır.

* * *

Her ne kadar biz ağzımızdan çıkan kelimeleri kafamızdaki düşüncelerin bire bir yansıması sansak da, pek öyle değildir aslında.

Demiryolu makası gibi rotamızı belirler kelimeler. Seçtiğimiz kelimelerin gösterdiği yöne doğru ilerleriz.

O nedenle de "nefret ediyorum", "lânet okuyorum" gibi hınç dolu ifadelerle şiddeti mahkûm ettiğimizi sansak da, alttan alta şiddeti meşrulaştıran bir tutumu beslemiş oluruz.

Kucağında bebesiyle gezintiye çıkmış masum insanları "nasıl yaparsam daha çok kişiyi öldürürüm" diye planlar kurarak bombalı tuzaklara çeken insanımsılarla nefret yarışına girmenin manası ne?

Zaten terörün bir amacı da bu değil mi?

* * *

Bir şeylerden nefret etmek, aslında kişinin kendi içinde dönüp duran saldırgan dürtülere yaktığı yeşil ışıktır.

O saldırganlık ki, muhatapsız kaldığında bumerang gibi geri döner.

Kendi nefretimizle vuruluruz.

Nefret eden insan, foseptik yüklü vidanjörler gibi içindeki zehirli atıklarla dolanır durur ortalıkta. Taşıdığı nefretle, bizzat kendi vicdanını çürütür.

Kişi kendisini "nefret, lânet, hiddet, kin, husumet" ve benzeri kavramlar yardımıyla ifade ettikçe, hem kendi algılarını hem de içinde yaşadığı deryayı kirletecektir.

Hep birlikte soluduğumuz manevî iklimi sertleştiren, sinirleri geren, kişileri yabancılaştıran bir tuzaktır nefret söylemi.

Nefret eden insan, içinde uyuyan kötülüğü büyütür.

* * *

Olaylara, nesnelere, bireylere yönelik düşmanca ifadeler, aslında o şeylerin içimizde uyandırdığı korkunun dışavurumudur.

Asıl amacı bu Korku duygusunu ve onun en güçlü türevi olan Nefret'i açığa çıkarmak olan Terör, bilinçsizce başvurulan bu nefret söylemi sayesinde amacına bir adım daha yaklaşmış olur.

* * *

Çoğu kez herhangi bir terör saldırısında o ülkenin en üst düzey yöneticilerinin ve kanaat önderlerinin verdikleri ilk tepki "nefretle kınamak" oluyor.

O zaman da dünyayı televizyon ekranından seyreden birey, her saldırıdan sonra yapılan bu açıklamalara bakarak, sahiden de korkulacak bir durumla karşı karşıya olduğu kanaatine varıyor.

Çünkü biliyor ki insan ancak en çaresiz anlarında haykırır.

Ve en güçlü zannettiği kişiler, sıradan insanlar gibi korkmakta ve haykırmaktadır.

* * *

Gücü en dolaysız yansıtan ifade, kabul etmek gerekir ki, ortalığın en fazla toza dumana bulandığı zamanlarda bile istifini bozmayacak kadar özgüven yansıtan sağlam bir duruştur.

Gürültüye pabuç bırakmayacağını tavırlarıyla belli eden kişi saldırıya uğrama ihtimali en düşük olan kişidir aynı zamanda.

Sanırım bu model, toplumlara da uyarlanabilir.

* * *

İsterdim ki aklımızı -ve bizi- yönetenler her terör eyleminden sonra ortalığı bedduaya ve lânete boğmak yerine, bir yenilmez armada özgüveniyle çıksın karşımıza ve "merak etmeyin" desinler, "duruma hakimiz".

Belki o zaman her gün bir kez daha dünyanın batmakta olduğuna inandırılmaya çalışılan biz küçük insanlar, ekran karşısında dehşet duygusuyla donup kalmak yerine "korkacak bir şey yok, biz bu sorunların üstesinden geliriz" diye düşünebiliriz.

* * *

Sanıyorum ki, korkmaktan vazgeçtiği zaman toplumun yaratıcı enerjisi de usul usul ortaya çıkacaktır.