Hayat Oburu

Bu doyamama ya da her şeye yetişme durumlarına bir iki çarpıcı örnek vermek istiyorum.

Televizyondaki bir söyleşi programında başarılı ve ünlü iş adamı abi konuşuyordu. Nasıl da her an dünya ile bağlantıda olduğunu övünerek anlatıyordu (elbette bağlantıda olmalıyız zaten ama, aması var işte).

Verdiği örnek şuydu. Pazar günü oğlunun beyzbol maçlarını seyretmeye gidiyor ve bu arada elleri boşta bırakan telefonu ve de elinde de Blackberry'si ile (elleri boşta tabii) o anda yani oğlunun maçı oynanırken, dünyanın öbür ucuyla Japonya ile Çin ile bağlantıdaymış, görüşebiliyormuş. 12-13 saat arada fark olduğu için işleri hiç kaçırmıyormuş. Uzakdoğuda pazartesi olduğundan daha pazar gününden abi yetişiyormuş. Şu teknoloji harika bir şeymiş.

Hakikaten hiç bir şeyi kaçırmıyor mu? Yoksa kaçırmadığı sadece işi mi? Çocuğu sadece "bir kere" o yaşta olacak ve o oyun tam o zaman var sonra yok.

Diğer bir örnek; buradan temelli giden bazı arkadaşlarımızın ülkeye dönüşlerinde telefonlarını filân değiştirme çabaları. Eski model olmamalıymış, sen önemsemesen bile yine de yenilemeliymişsin. Çünkü etrafındakiler buna önem vererek sana değer veriyorlarmış.

Önce telefon ile sonra araba, ev, hatta elektronik dünyasından bir de Ipad ile de taçlandırırsan durumu süper havalısın işte. Kafede otururken parmağınla fırt fırt sayfaları sanal olarak çevirirsin ki ne güzel bir hava verir.

Başkaları için yaşamak bu olsa gerek.

Alper Uzun - 7 Haziran 2010 (20:26)

Çok güzel ifade etmişsiniz Necdet Bey. Fakat aşağıdaki paragrafa sıkıştırdığınız kelime oyunu gözümüzden kaçtı sanmayın.

"Bak, söylemedi deme, gençliğinde kıramadığın cevizleri iş işten geçtikten sonra kırmaya hevesleneceksen, eve acilen kondisyon bisikleti al. İyisinden. İki pedal çevirip kaldırırsın gerçi bir yere ama sen gene de al."

Burada "kaldırılan" şey nedir? Kondisyon bisikleti midir? Kondisyon bisikleti olduğunu umuyoruz. Yok değilse nedir?

Seyit Niyetikötü - 8 Haziran 2010 (09:15)

Aslında algılarını doğru çalıştırmayı bilene, dünya ilginçliklerle dolu. Bir insanın yaşayabileceği en olağanüstü tecrübelerinden birisi bence bir uçakla bulutların üstünde uçmaktır. Her seferinde hayretle izlerim bir çarşaf gibi bir uçtan bir uca yayılmış bulutların, sanki üstüne bassan seni tutacakmış hissi vermesini.

Bir o kadar ilginç olan şey ise, yüz yıl önce insanların uğruna servetler dökeceği bir şeyin şimdi, sıradan, sıkıcı bir uçak yolculuğunun, hiç bir anlam ifade etmeyen bir unsuru haline gelmesi. Eminim insanlar bundan yüz yıl sonra da Mars'a ya da bilmem ne gezegenine çıktıkları kozmik seyahatte, yolculuk boyunca perdelerini çekip bilgisayarlarının içine gömülecekler.

Bu arada itiraf edeyim. Benim de vakti zamanında bir Mulen Ruj maceram olmuştu. Aradan bunca zaman geçmesine rağmen ne zaman hatırlasam hâlâ yediğim kazığın sızısı kulaklarıma vurur.

Yalçın Şahin - 8 Haziran 2010 (10:54)

Hüsnü niyetinizi elden bırakmamaya çalışınız Seyit Bey, benim aklıma öyle sanatsal cinlikler gelmemişti. O cümlede kaldırılan ve gözden ırak bir yere koyulan şey sahiden de kondisyon bisikletidir.

Necdettin Temizkalp - 8 Haziran 2010 (11:14)

Recep İhsan Eliaçık sayesinde biz bînamazlar "infak" kavramından haberdar olduk. Emine Karahocagil Arslaner de kendi web sitesinde bu konuda çok güzel şeyler yazmış. Derkenar okurlarıyla paylaşmak istedim.

"Zamanla Kapitalist angaryaya, sınırlarını insanî ihtiyaçların çizdiği üretim ve tüketim şablonu dar gelmeye başladı ve mesaisini artık yeni ihtiyaçlar yaratmak için harcamaya başladı. İnsanlar ihtiyaçları nispetinde değil, tüketim toplumunu ayakta tutacak özel sektörün ihtiyacı nispetinde harcamalıydı. Yenisi varsa, daha yenisinin talep edilebilmesi için bahaneler uydurulmalıydı. Moda denildi, trend denildi; daha yenisi daha az harcıyor, daha yenisi çıkmadan hemen al, eskisini ver bunu al, bunu yoksula ver daha yenisini al, şimdi ucuzluk var hemen al; ihtiyacın yoksa da al, varsa da al ama ihtiyacın yoksa daha ucuz, kaçırma al, al, al denildi.

Tüketim, hayatın devamı için bir gereklilik halinden çıkmış, hayat tüketimin emrine amade kılınmıştı artık."

Konumuz İnfak - Emine Karahocagil Arslaner

Hilal Güven - 9 Haziran 2010 (18:13)

Demek herkesin bir bilgisayarı var ki buraya yorum yazabiliyor. O halde herkes kapitalizme bulanmış haldedir. Kimse kusura bakmasın. Bilgisayarsız kalmayı, otomobiliniz varsa onsuz kalmayı bi deneyin bakalım. Ya da en boktanından bile olsa cep telefonsuz kalmayı. Kendimizi kandırıyoruz sadece buralarda hepimiz, belki de kendi kendimize atıp tutup bir kırk kişiyiz hesabı rahatlıyoruz. Evet tuvalete porno dergi ile girmiyoruz buralara yorum yazıp varlığımızı ispatlamak ve tatmin olmak peşindeyiz. Ben de buna dahilîm tabii, yaşasın sosyalizm…

Çağatay Öz - 23 Haziran 2010 (16:19)

Necdet Bey, kaleminize sağlık. Bu aktardığınız yaşam tarzı benim ayranım kabararak izlediğim bir yaşam tarzıdır. Neylersiniz ki ben buna erişemedim, olsun ama erişenler de erişsinler. Bu arada, Nepal'e yayan mı yoksa motorla mı gitmek konusu yazınızda yer almalı mı? İkisinin de yer ayrı olsa gerek!

Ahmet Sönmez - 25 Haziran 2010 (09:35)

İlahi Nejdet Bey insanı okurken güldüren bir üslubunuz var. Aslında ağlamak gereken halimize gülmek gibi bir şey bu. Aynen dediğiniz gibi o ölmeden önce yapılması gereken şeyler ne boş şeyler değil mi? Demekki para harcadıkça, olmadık bir şeyler yaptıkça ölüm yolu daha bir huzurla geçecek. Acaba yüz kere düşünmeyi deneseler diyorum yapmak yerine. Daha manalı şeyler bulamazlar mı? Vicdanın rahatlığı değil midir, paylaşmak değil midir bir sonda insanı mutlu kılacak. Biz gülümsememizin yarısını bölüşürüz dostlarımızla. Ekmeğimizi bölüşürüz açlarımızla. Elimizi bölüşürüz tutmak isteyenle. Gücümüzü bölüşürüz güçsüzlerle. Ve ölmeden önce yapacak 100 şeyimizin hepsinde de bunlar vardır. İnsan Kapitalist doğup, rantla beslenen ve emperyalist ölen bir varlık mıdır.

Güzel yazılarınızı okumak dileğiyle.

Filiz Özdemir Gönüllü - 10 Temmuz 2010 (11:16)

"İtirafname ve sevinç!"

Müthiş keyifle okuduğum değerli Necdet Şen'in "Yaşam Oburu" yazısını bir-iki dostumla paylaşmak amacıyla sayfama koydum. İçimden de dedim ki; "Facebook'ta yayınladığın denemelerin zaten bir boka benzemiyor, belki Necdet Usta'nın enfes yorumlarını eş dost okur!" Niyet bu!

Daha aradan bir-kaç saat geçmedi ki… Küt "Manifesto!" Arkadaş, bilgisayarla tanışalı iki-üç yıl oldu. Yaş 60'ı geçti. Suçum ne, ne gibi bir günah işledim de manifestonun muhatabı oldum?

Ayrıca hayatım boyunca Marks ve Engels amcalarımın manifestosundan başka da kuş tanımadım. Neyse, gelen iletiyi şaşkınlıkla okudum tabii ki… Baktım ki yaptığım iş bırakalım "suç" özelliğini, koskoca bir AYIP.

Üstelik arakladığım yazının altına "Derkenar'dan alıntıdır ve sevgili Necdet Şen'indir" açıklamaları da günahlarımı temizlemiyor! Ne yapalım, başa gelen çekilir, istemeden de olsa bir herze yemişiz… Anında döşendim Necdet Usta'ya bir "özür" mektubu, "ne olur beni affet…" diye.

Sağolsun, var olsun engin hoşgörüsü ûstadın, görüldüğü gibi yine değerli "Derkenar" dayım.

Not: İnanın saygıdeğer Derkenar dostları, daha önce de ifade ettiğim gibi yaklaşık bir aydır tanışıyorum sitemizle… "Bir görüşte aşk" olmasa bile, yakındır hissettiklerim. Cehaletten de olsa, işlediğim ayıbın cezası ya "kırmızı kart" olsaydı?

İnanın bir ceza da ben verirdim, ölene kadar yasaklardım interneti kendime.

Tamam 71'de, 80'de hakîm önüne çıktık ama… Bu iş bambaşka!

Macit Cününoğlu - 23 Ocak 2011 (15:28)

Azizim Macit Bey, cömertçe kullandığınız övgü ve iltifatlarınız karşısında mahçubiyetimden yerin dibine geçtiğimi bilmenizi isterim.

Yukarıda bahsettiğiniz durum (bendeniz hakirin bir yazısını Facebook'daki sayfanızın takipçileriyle paylaşmış olmanız ve birkaç saat sonra da Derkenar'ın Manifestosu'nun o işlere bakan admin tarafından Facebook'a konulması), tamamen tesadüf eseri olup, bendeniz bu mevzudan zaten sizin "itirafınız" vasıtasıyla haberdar olmuş bulunuyorum. (Facebook ve benzeri "sosyalleşme" ortamlarının müdavimi değilim. Bütün bu işler olup biterken bahçede ağaç buduyordum.)

Samimiyetle ifade etmek isterim ki, zatıalînizin Derkenar'a renk ve anlam katan çok kıymetli biri olduğunu sadece ben değil, bu fakirhaneyi yakînen takip eden herkes teslim edecektir. Biz (yani ben ve omuzlarımdaki üç melek; Münker, Nekir, Angelina) sizi Derkenar için büyük bir kazanç olarak görüyoruz ve sempatik bir üslupla sözünü ettiğiniz o tarz nobran yaptırımları (kırmızı kart, vs), değil sizin gibi mahfiyetkâr bir ağabeyimiz için, düşmanımız için bile düşünmeyiz.

Burası, hiyerarşinin, cezalandırmanın, surat ekşitmenin olmadığı (ve olmaması için titizlendiğimiz) sınırsız ve duvarsız bir kardeş sofrasıdır. Ve de siz bu sofranın bereketini artıran değerli bir dostumuzsunuz. Siz sohbete dahil oldukça biz daha da keyifleniyoruz, ağzımızın tadı artıyor.

Lütfen ilginizi üstümüzden, bilginizi Derkenar'dan eksik etmeyin.

Not: Derkenar yazı işlerindeki tüm sayfa editörlerine (düzinelerce çalışkan genç) tek tek tembihlediğim bir husus vardır; "aman haaa, bendeniz hakire yönelik abartılı övgü ve iltifatları sakın ola ki yayınlamayın" diye. Ne var ki, bu kez onlara söz geçiremedim. Galiba size özel bir sempati duyuyor keratalar.

Necdettin Mahçub - 23 Ocak 2011 (18:01)

Çok değerli Mahçub, Haydi hırsızlık demeyelim de, yaygın söylemiyle "intihâl" fiiline istemeden, iyi niyetli de olsa bulaşmış bendenize gönderdiğiniz yıldızları gönlüme şerefle takdım… Özellikle bilmenizi isterim ki, hiç de haketmediğim hediyeniz zabîtan takımının omuzlarında taşıdığı bol yıldızlardan çok daha anlamlı ve değerli.

Ayrıca övgü ve iltifatlarınıza mazhar olduktan sonra kendimi "pamuk orhan" katında hissedersem, bunun baş sorumlusu da sizsiniz(!)

Yürekten teşekkürler "Derkenar" ve mahçubların en seçkini gönlü şen Necdettin Mahçub Beyefendi.

Saygılarımla.

Macit Cününoğlu - 23 Ocak 2011 (19:02)

Konu açılmışken şunu da eklemekte fayda var:

İnternet, her ne kadar hayatımıza kısa süre önce giren ve hakkında pek fazla hukuki-teknik bilgiye sahip olmadığımız bir alansa da, kanunlarla belirlenmiş bazı kuralları var ve hepimiz için bağlayıcı.

Bu nedenle, web siteleri bir tür "feragatname" (disclaimer) (basite indirgersek, birbirimizi suistimal etmeyeceğimize ve oluşabilecek ufak tefek sorunlar yüzünden birbirimizi dava etmeyeceğimize dair bir tür "uzlaşma metni") kaleme almak, bu metinde gerek yayıncının gerekse ziyaretçinin haklarını + yükümlülüklerini hatırlatmak, kayda geçirmek ve tabii ki sitenin her sayfasında, ziyaretçilerinin kolayca görebileceği bir yere, bu metnin kısayolunu eklemek zorunda.

Bu aslında, birçok internet yayıncısı ve kullanıcısı bîhaber olsa da, yasaların zorunlu kıldığı bir şey.

Bu tür metinlerin dili biraz resmi, kuru, hatta belli belirsiz otoriter bir ton taşıyor olabilir, takılmamak gerekir. Bu tür metinler Macit Bey gibi başımızın üstünde yeri olan kişiler için değil, ileride adliyeye yansıma ihtimali bulunan olası suistimallere karşı önlem olarak kaleme alınırlar.

Büdütör - 24 Ocak 2011 (12:27)