Bir sonraki cenazeye kadar

Necdet Şen - 5 Ağustos 2012   bu yazar neler yazar?

---

Yaşlılık ya da hastalık nedeniyle son demlerini yaşayan aile büyüklerinin hikâyelerinin arka planınında, çoğu zaman, aralarındaki manevî bağları artık adam akıllı zayıflamış aile efradının aynı çatı altında geçirdiği zoraki -ve çoğu kez son- birlikteliği görürüm.

Bir yanda günden güne mum gibi erimekte olan ihtiyar anne ya da baba, diğer yanda yıllar boyu içe atılmış, biriktirilmiş, kendine her türlü hukukun üstünde yer edinmiş garezler, önyargılar, ego çatışmaları…

Evin içinde dolanıp durmakta olan Azrail Efendi bile, insanları kendi küçük kavgalarından sıyrılıp adına "Ölüm" denen dönüşü olmayan meseleye kafa yormaya ikna edemez.

Herkesin aynı kanepede yan yana oturup zoraki gülücükler ve şefkat pozlarıyla çektirdiği fotograflar çok şey anlatır dikkatlice bakabilene.

Görüntünün ortasında, giderayak kafasına dank eden başarısızlığına mı, yoksa öleceğine mi kahırlandığı anlaşılamayan hasta aile büyüğü olur hep. Acıyla bakmaktadır objektife.

Belki "klik" sesinden hemen önce belki de hemen sonra şöyle bir cümle dökülür yaşlı ve hasta insanın hasta dudaklarından:

- "Biliyorum, ben gidince bu aile darmadağın olacak."

Cümle boşlukta asılı kalır. Tren makas değiştiremez.

Üç beş gün sonra cenaze kaldırılır. Muhabbet de gömülür ölenle birlikte. Bodrum'daki Kuşadası'ndaki yarım kalmış tatillere geri dönülür. Savaşan taraflar mevzilerine çekilir. Herkesin kendi efsanesinin bileği bükülmez kahramanı olduğu -aslında hazin- hikâyeler devam eder kaldığı yerden.

Muhtemelen bir sonraki cenazeye kadar…