Kirli bir sokak iti

Necdet Şen - 12 Ağustos 2001   bu yazar neler yazar?

---

Kapkara, kirli bir sokak iti yavrusuydu, yaşama tutunmaya çalışıyordu.

Yan taraftaki apartmanın bahçesinin kuytu bir köşesinde, herhalde vaktiyle çöp vagonu konsun diye yapılmış bir bölmenin en dibine büzülmüş, tek başına acı çekiyordu.

Çocukların birbirini suçlamasına bakılırsa, içlerinden biri sanırım bacağına taş düşürmüş -ya da atmış- sağ arka bacağının kırıldığını sanıyorlar, yardım etmeye çalışıyor ama cesaret edip yanına çok fazla yaklaşamıyorlardı. Ne oluyor diye bakmak için balkona çıktığımda benden yardım istediler, gittim, o zaman öğrendim bunları.

Aslına bakılırsa, yaşama tutunmakla vazgeçmek arasındaki sınıra gelmiş dayanmıştı, gözleri matlaşmaya başlamıştı bile. Berbat kokuyordu. Yanına sokulduğumda, önce korkudan ciyakladıysa da sonra kulağının arkasını okşamama ses etmedi.

Tutup kaldırmak istedim, feci yaygara yaptı. Canı yanıyor ya da çok korkuyor olmalıydı. Usulca eski yerine bıraktım.

O arada çocuklar durmadan bir şeyler anlatıyor, birilerini suçluyorlardı. (Sezgileriyle öğrenmiş olmalılar suçlamanın suçluluk duygusunu hafifleten etkisini.) O köpeği besleyip büyütmek istediklerini söylüyorlardı. Bir de isim koymuşlardı: Yalır.

Çelişkili konuşmalarına bakılırsa, o yavruyu erkek olduğu için seçip annesinden ayırmışlar, ama henüz annesinden ayrılamayacak kadar küçük olduğunu düşünememişlerdi. Şimdi azarlanma korkusuyla bunu itiraf edemiyor olmalıydılar.

Bir mukavva kutu bulundu, ciyaklatarak da olsa yavruyu onun içine koydum. Sonra evden şampuanlı su ve sünger getirip bir güzel yıkadım. Aslında yapmamam gerekirmiş, o yaştaki yavru kolayca üşütebilirmiş; ama yıllar önce anneleri tarafından terkedilen dört kedi yavrusunun yaz sıcağında üzerlerine konan sineklerin larvalarından çıkan kurtlar tarafından nasıl canlı canlı kemirildiğini görmüştüm, aynı şeyi bir daha yaşamak istemiyordum. Kirli sular aktıkça çocuklar "abi bak, kan akıyor" diye şaştılar. Durulama sırasında bedenine ilk kez değen serin sudan korkan yavru, geri dönen yaşama arzusuyla, incinmiş bacağına falan boşverip kutunun kenarına tırmandı ve ardından koşan çocukların kendisini yakalamasına fırsat vermeden bahçenin diğer tarafındaki sık incir fidelerinin arasına koşup saklandı.

Eh, en azından bacağı kırık değilmiş, onu öğrenmiş olduk. Zaten o arada çocuklar onu yakındaki bir veterinere götürüp bacağını baktırmışlar, kırık olmadığını teyid etmişlerdi. Orada da ciyaklamış, "pek sinirli bir köpek" demiş veterinerler.

Korkuyor abisi, sinirden değil.

E, ben niye götürmedim veterinere? Ben götürseydim para alırlardı, çocuklardan almamışlar.

Ilık süt verdik, lokur lokur götürdü. Oh, umut var demek ki. Zaten kulağının arkasını sevmeme de itirazı yok. Şimdi incir ağacının altında saklansın bakalım, çocukları onun etrafında fazla gürültü yapmamaları ve kendilerine alışana kadar olabildiğince sakin ve yumuşak davranmaları konusunda bilgilendirip tabakhanemin (bilgisayarımın) başına döndüm.

İlk bir haftayı atlatsa gerisi kolay.

* * *

Ertesi gün çocuklar bir telâş koşup geldiler. Bu kez de iki apartman öteye kaçmış bizim ufaklık, orada bir otomobilin tekerlek aksının arasına kafasını sıkıştırmış, çıkartamıyorlarmış.

Gittim, yattım arabanın altına, ama ben de çıkartamıyorum, acaip sıkışık bir yer, elim girmiyor. Oralarda dolanan ve duyarsız yavşak bir tavırla "ölür abi bu it" diye yorum yapan kapıcıdan bir kriko bulmasını rica ettim, oralı bile olmadı.

Üst kat balkonlarından birinde belden üstü çıplak bir adam Bizimkiler dizisindeki "sarhoş Cemil" gibi aşağıya uzanıp ters bir üslupla "madem bakamayacaksınız annesinden ayırmayın o köpekleri, şimdi ölecek, sorumlusu da siz olacaksınız" diye çocuklara fırça çekiyor. Tepem attı "oradan akıl öğreteceğinize elinizi taşın altına sokun" dedim. Ve bir nevi kavga başlatmış oldum tabii. "Ne diyorsun?", "asıl sen ne diyorsun?", "erkeksen gelsene!" mavralarından sonra "geliyorum!", "gel, bekliyorum!" aşamasına geçildi.

Çocuklar kavga çıkacağını anlayınca anında toz oldular. Bana da "kaç abi" diye akıl veriyorlar. Ben kaçarım da özüm kaçmaz. Durdum bekledim. Ama bekle ha bekle, herif gelmez. Beklemekten sıkıldım, tekrar yattım arabanın altına. İki dakika sonra teşrif etti kabadayı. Meğer üstünü giyiniyormuş.

- "Geldim işte, şimdi konuş" dedi.

Vay kabadayı! Bayılırım haa böylelerine. Ama sağduyum galebe çaldı (peeeh), biraz kızgın, "şurada minicik hayvan ölüm sınırında, siz oradan akıl veriyorsunuz; hiç ilgilendirmiyor mu şu zavallının ölmek üzere oluşu!" dedim.

Meğer vicdanlı biriymiş (ama biraz aksi) oraya kavga etmek için inen adam benimle birlikte arabanın altına yattı, o arkadan çekti, ben önden köpeğin arabaya geçirdiği tırnaklarını tutunduğu yerden ayırdım ve bağırta çağırta da olsa çıkardık keratayı oradan. O korkuyla bağırsaklarında ne kadar bok varsa ayağımın üzerine boşalttı. Olsun, yıkarız.

Koydum kutusuna ufaklığı ve tekrar eski yerine götürdüm ve yeniden şampuan ve hortumla banyo yaptırdım. (Al işte, ikinci kez aynı hata! Yapmamam lâzımmış, ama kurtlanır diye korktum dedim ya.) Ufaklık gene ciyaklayıp kamuoyu yarattı, küçük kızlardan bazıları üzüldü, ağlamaya başladı, bir de onlara dert anlattık "canı yandığından değil, korkusundan ciyaklıyor" diye.

Benim gitmem lâzımdı, Cem Karaca konserine yetişecektim, çocuklar "abi, kapıcı bunu burada istemiyor, onunla sen konuşursan seni dinler" dediler. "Vaktim yok, ona 'necdet abi kızıyor' deyin" dedim. Çocuklar arkamdan "necdet abi seni döver diyelim mi?" diye sordular, "yok, o kadar değil" dedim ve gittim.

* * *

Gecenin geç bir saatinde geldiğimde köpek yerinde yoktu. Karşı balkondaki kadınlar kapıcının ve apartmandaki bazı komşuların köpeği istemediğini, çocukların da onu "başka bir yere" götürdüğünü anlattılar. Bahsettikleri evin çocuğunu önüme katıp köpeğin bırakıldığı yeri de gösterttiler.

Tabii ki oradaki yavrulu köpek bu yeni gelen ufaklığı kabullenmemiş, hep birden havlamışlar, havhavlardan korkan çocuklar yavruyu orada bırakıp kaçmışlar, yavru da oradaki bir taşın altına girip büzülmüş, kendisinden daha büyük olan beş altı tane eniğin hepsi birden tepesine birikip terör estirmiş, vesaire. Ben gelince gene ortalığı ayağa kaldırdılar tabii gecenin o saatinde. Bana rehberlik eden çocuk gene kaçıp on metre öteden seyretti, bakındım, ettim, ama dikenli tellerin ardındaki bir diğer apartman bahçesinde o karanlıkta yavruyu bulamadım ve apartmandan birileri hırsız var diye polis çağırmadan aldım voltamı.

* * *

Bu sabah (yani benim sabahım, öğlene doğru) giyindim çıktım sokağa ufaklığa gündüz gözüyle bakmak için. Kapıda çocuklara rastladım, köpeğin öldüğünü söylediler. O apartmandaki adamlardan biri almış yavrunun ölüsünü metrelerce öteye fırlatmış, bir de dünyanın intizarını etmiş onu oraya bırakanlara.

Çocuklar doğal bir şeyden söz eder gibiydiler, ama bunun onları yaralamadığına inanamam.

* * *

Şimdi ne mi oluyor?

Hiiç, çocuklar oyunlarına geri döndü, ben birazdan kahvaltı yapıcam, köpeğin ölüsünü 'köpek leşi' gibi fırlatıp atan adam belki televizyon seyrediyordur, belki de karfura alışverişe gitmiştir.

Zavallıyı yaşatamadık. Bir ruh dünyadan göçtü.

Bir tek düşünceyle teselli bulmaya çabalıyorum: Çocukların en azından bazıları, yavru hayvanı annesinden ayırmanın o yavrunun ölümü demek olduğunu anlamış olabilir.

Çocuklar mı? Onlara neye benzerse benzesin, diğer canlıları da sevmek konusunda pek iyi örnek olamadık. Ama kılık kıyafetleri pek düzgün; lâme terlikler, göbeği açık straplez bluzlar, minicik şortlar, incikler, boncuklar; maaşallah her biri birer Nefise Karatay adayı. Demin pencereden baktım, ellerini otoparktaki bir arabanın üstüne koymuş, televizyonda gördükleri bir oyunu oynuyorlardı.

Gece uyuduklarında rüyalarında neler görürler bilemeyiz. Onların körpe ruhları Allah'a emanet; anne babaların daha mühim işleri var.

Yavru köpek mi? Canım, ne bileyim, herhalde birisi kaldırıp çöpe atmıştır leşini. Pisti zaten. Her gün binlercesi ölüyor.

Dert etmeyin, çocuklarımız minik köpek yavrusunu unuturlar. Gerekirse onlara alırız pet şoptan bol tüylü, süslü bir tane, kaç para ki?

Hııı? Şefkat mi? Boş veeeer. Gerekli bir şeyse okulda öğretirler.