Bizim Ali'ye mektup

Necdet Şen - 3 Ocak 2009   bu yazar neler yazar?

---

Bizim Ali, bilmem fark ettin mi, bugün tam bir yıl oldu.

Aleme kavun sana kelek yediren şu çileli dünyadan ikileyip gidişinin üstünden tam 365 gün geçti.

Bir koca yıl. Şaka gibi, değil mi?

Ali, benden duymuş olma ama bu bir yıl boyunca yoğun enerjin, iri kıyım cüssen ve heybetli sesinle yanım sıra dolandın durdun.

Kafa dengimdin. Uzak ülkedeki kardeşim.

Bizde lâf boldu. "Delüganlılığın" kitabını yazmıştık. Fırlamalığın da. Kâh gülüşür kâh somurturduk. Sohbetlerimiz renkliydi. Sen biraz heyecanlı adamdın, ben birazcık aksi. Zorla kahvaltı yaptırmaya çalışırdım sana, inat eder tek lokma yemezdin.

Mantı yemezdin, soğan yemezdin, onu yemezdin, bunu yemezdin. Sonra ben açardım ağzımı, saatlerce diskur çekerdim. Nasihatlerime ve vıdıvıdılarıma sabırla katlanırdın. Ve sonra alırdın sazı. Soğanlı yahniyi döve döve yedirmeye çalışan babanı, leş gibi kaşığı yemeğe daldıran ve "ye ye" diye ısrar eden dedeni ve yemekle ilgili diğer buruk hatıralarını anlatır, seni anlamamı beklerdin.

Sonra ben alırdım sazı ve benimkileri anlatırdım.

Yazacak yazılarımız vardı daha. Anlatılacak hikâyelerimiz. Biriktirilmiş bir sürü hayat dersi. Ormandaki patikaya serpiştirilecek ekmek kırıntıları. İnsan adayı çocuklara bedavasından kıyaklar.

Sen travmatik, ben travmatik. Sırtlarımızda taşınması zor bir ilk gençliğin ağır hammaliyesi. Birbirimiz için yutulması zor lokmaydık anlayacağın.

Tartıştık. Gülüştük. İddialaştık. Argo ve fırlamalık yarıştırdık. Birbirimize kızdığımız, yanlış anladığımız, lâfı uzattığımız, bilgiçliğin bokunu çıkarttığımız oldu.

Ama yine de sen benim hiç beceremeyeceğim kadarkibardın. Ve dimdik. Ve özgüven sahibi. Aslanlar gibi.

Rahatsız olmayayım diye, bir bahaneyle dışarı çıkıp sigaranı yağan karın altında içtiğin olurdu.

İnsan zaman geçtikçe duygularını daha iyi tartıyor Ali. Şu bir yılın tecrübesiyle artık dünkünden de ısrarlı bir içtenlikle söyleyebilirim ki, hiç bir ayrılık beni bu kadar sarsmadı. Hiç bir dost ölümü bu kadar okka gibi oturmadı içime.

Diş kökü zonklar ya hani insanın. Ne yapsan dinmez. Kendine yumruk atasın gelir. Çektirirsin hani o zonklayan dişi. Ama bu sefer de eksikliğine alışamazsın. Onun gibi bir şey işte. Ya da daha beteri. Sana çok lâzım olan bir organın sen uyurken çalınmış gibi hani… (Yok yavu, lâfı kıçından anlama, o organ değil, başka bir şey. Kol bacak gibi meselâ.)

Bizim Ali, biliyor musun, ben hâlâ kafamın içinde seninle sohbet ediyorum. Anlatacak zekice bir hikâyem varsa sana anlatmayı yeğliyorum. Ama bu tabii ki sahicisi kadar zevkli olmuyor. (Tek iyi tarafı, dumanaltı olmadan seninle aynı mekânı paylaşabiliyor olmak.) Kızıyorum o zaman neye kızdığımı bilmeden. türkülerle bozlaklarla uzun havalarla buna isyan edesim geliyor.

Dedim ya Ali, insan kaybettiklerinin değerini en çok kaybettikten sonra anlıyor.

Buralar ıssız her zamanki gibi. Hokkabaz'ın selâmı var. Mercan sizin tarafa göçtü. "Yenge" seni anlatan bir yazı yazmak istiyor ama ağlamaktan korktuğu için hep erteliyor. Senin yazıları her seferinde ilk kez okuyormuşum duygusuna kapılıyorum. Matbuat senin kesip attığın tırnak kadar bile olamayacak yıldızlarla dolu. Alemin keyfi yerinde anlayacağın. "Oğlan yedi oyuna, çoban yedi koyuna". Şaklabanlık ve götoşluk berdevam. Para denen aşüfte karı, önüne gelene "Ali'ye gösterdim ama vermedim" diye çalım satıyormuş. Bulursam suratına tüküreceğim şerefsizin. Onun için her halde, benden de fellik fellik kaçıyor.

Ben gene bu kuytuda (Ali Odası'nda) oturmuş bilgisayar ekranına bakıyorum. Aklımdan geçen en kel alâka fikirleri gene sana anlatıyorum. "Hayd'ülen de hayd'ülen, şu dağlarda geyik kalmadı" türküsünü söylerken kafamın içinde sen de eşlik ediyorsun. Sonra bir başkasını başlatıyorsun, ben de ona eşlik ediyorum.

"Hayat çoook gariiib" şarkısını dinliyorum bazen. Mahzun Kırmızıgül sana Cem Karaca bana söylüyor.

Başka evlerde kalp krizleri geçirip benden gene gizliyorsun.

Vefasız dostların oluyor bir yerlerde. Şımarık. Zevk düşkünü. Moloz.

Zekânla büyülüyor, züğürtlüğünle kaçırıyorsun insanları. Neşeni herkesle kederini bir tek kendinle paylaşıyorsun.

Yobazına da kralına da basıyorsun kalayı en sunturlusundan. Asla eğilmiyorsun. Ama suratlar çarık gibi, elden ne gelir?

Peki, öyle olsun Ali. Işıltının çok azıyla bile mıhladın ya şunca insanı bilgisayar karşısına, vallahi sana aşk olsun! Metreslere ve yeğenlere ardına kadar açık olan yayınevleri ve gazete dergi sayfaları sana hiç açılmadı ya, bu ülkenin yekpare yayıncısına da yuh olsun!

Hani derler ya, insan unutulduğu zaman ölürmüş… O halde sen dipdirisin. Çoğumuzdan daha fazla. Bak işte buna çok sevindim. Gidip bir bira açıcam senin şerefine. Biliyorum, içkiyle aran pek yoktur. Senin yerine de ben içerim o zaman.

Sonra da bir türkü patlatırım gecenin kaçı olduğuna bakmadan:

"Sen oyna da kör adamım sen oyna,
sendeeen baaaşka yiğiiiit kaaal-maa-dıı…"

Uzun yaşa Bizim Ali. Sesin kulağımdan hiç silinmesin.

* * *

Bir yıl önceki yazı: Ali ve Ölüm