Biz niye oy kullandık?

Necdet Şen - 4 Kasım 2016   bu yazar neler yazar?

---

Yok canım, geçersiz sayılsın, çöpe doldurulsun diye değildir her halde. Olur mu hiç öyle şey?

Altı milyon seçmenin oyunu hangi çılgın hiçe sayar?

Parlamenter demokratik rejimin faziletli bir nesne olduğuna akıl yatırdığımız için kullanmıştık kişi başı bir tanecik oy hakkımızı. Sebze değil de insan olduğumuzu, ister prof ister çoban, iyi kötü irade sahibi olduğumuzu hatırlatmak, adamdan sayılma hissini üç beş yılda bir de olsa yaşamak, yazgımızla ilgili kararlara ucundan kıyısından katılmak için sandık önlerinde kuyruğa girmiştik.

Öyle ya, hayatlarımızın içine turp sıkabilme imkânını bir biçimde ele geçirmiş olanın "bal gibi sebzesiniz işte" diyebileceğini bile bile hangi avanak gidip de kışta kıyamette temsilcisini seçme zahmetine girer?

Yalancıktan da olsa söylenen "demokratik katılım" falan gibi şık sözlere kıymet verdiğimizden, şahsî iradelerimizi uç uca ekleyip, hep beraber, bundan daha güzel bir dünya kurabileceğimize inandık ve bu demokrasicilik oyununda -figüran kabilinden- rol aldık.

Vekillerimizi seçtiğimizi sanıyorduk, meğer bilmeden mahpus seçmişiz.

Vekillerimize reva görülen bu hoyratlığın aynı zamanda bize de olduğunu idrak edemeyecek kadar kaz mıyız peki biz? "Terörist" kelimesinin çarpıtılmamış anlamına dair hiç bir fikir taşımayan, birilerinin programlamasına ihtiyaç duyan robotlar mıyız?

Arazideki "terörist" oy kullanıyor mu? Yooo… O zahmete bizim gibi, köylerde, kasabalarda, şehirlerde barınan silâhsız külâhsız yurttaşlar giriyor. O zaman git arazideki silâhlıyla paylaş kozunu, değil mi, sivil temsilcilerimize neden musallat oluyorsun?

Demek ki, kanun anayasa hukuk gak guk hepsi hikâye. Seçim zannettiğimiz şey, meğerse kindarlarla aramızdaki bir çeşit düelloymuş. (Kindarlık da o kadar övünülecek şey ki, sorma gitsin.)

Üzerimize çöken bu kâbusa ne diyelim şimdi? Sandıktan çıkan ve rakiplerini yutarak semiren bir ejderha diyelim mi? Yaşanmakta olana, bir çeşit barbar istilâsı diyelim mi? Akıl, vicdan, irade, vd, istilâcıların ayağına dolanabilecek ne varsa, hepsi suç. Başka nelerin suç olduğunu da akıllarına estiğinde öğreniriz artık. Ne yapalım, orman kanunu diyelim mi?

Bugüne kadar öğrendiğimiz ne varsa; akıl, izan, dürüstlük, onur, iyiye güzele dair olduğunu sandığımız her şey, gözünü dünya malı bürümüş yağmacıların önünü açmak adına hurdaya çıkarılırken, bize düşen sadece durup seyretmek midir? Bu mudur sahiden?

Eğer buysa, tek bir özgürlük bırakılmış oluyor geriye: Muktedirin ayağına kapanıp, "ben bir bülbül kadar ürkek, tırtıl kadar omurgasız biriyim, katiyen ayağınıza dolanmam" deme özgürlüğü…

Demek şu ahir ömrümüzde bir de bunu yaşamak varmış. Ne bileyim, belki bir çeşit hayat dersidir. Belki kambur felek kulağımıza derin bir hakikati fısıldıyor, çapımızı, irfanımızı sınıyor. Olamaz mı?

Ders buysa, bize tabii ki hıfz edip öğrenmek düşer.

Öğreniriz öğrenmeye de, daha evvel öğrendiklerimize binaen şunu söylemeden geçmek olmaz:

Biz, esir alınmamış bir ülkede doğduk, prangasız yaşamayı öğrendik. Başka türlüsünü bilmeyiz. İtip kakmalara dayatmalara gelemeyiz. Hele ki dayatılan, bu kertede bir onursuzluksa… Mürekkep yalamışımız da bilir bunu, imza yerine parmak basanımız da. O kadar yalın bilgi yani.

Soluduğumuz havadan kırptığımız kirpiğe kadar her şeyimize hükmetmeye çalışıp, zorladıkça daha beter acze saplanan, sürecin sonunda kaybedenin kim olacağını ta yüreğinde hissettiğinden midir nedir, hırsı ve kini gün geçtikçe daha da artan kabile reislerine buradan selâm olsun; fıtratımızda kula kulluk etmek yoktur.