Ben gene de iyimserim;)

Necdet Şen - 14 Aralık 2014   bu yazar neler yazar?

---

Diş fırçalamadan diş fırçalamaya -aynada- karşılaşıp isteksizce selamlaştığım Necdettin Efendi'yi uzunca zamandır "yazsana yazsana" diye sıkıştırıp duruyorum. "Tam da en susulmaması gereken zamanda dut yemiş bülbüle döndün, ne oldu, yusuf yusuf mu yoksa" diye fiştekliyorum. Kışkırsın da yazsın diye.

Kızgın kızgın bakıyor sadece.

"Rezilliğin karşısında korkup da bu yüzden susan kim varsa, tuu yüzüne. Hele bir de, hangi saikle olursa olsun, kağnının gölgesine sığınan kervan itinin yedi ceddine…" diyor, gene susuyor.

Biliyorum aslında ben onun neden bu kadar sessizleştiğini. Zihnini okuyabilme becerim, kozmik odalarına sızma yetkim var. Çekiniyor aslında bir şeylerden. Yok, hayır, zorbanın çiğliğinden, şerrinden değil, bu süreçte biriken öfkesiyle coşup ağzını fena halde bozmaktan. Büdütör'ün koyduğu "tepesi atmışken yazıya oturmama" düsturunu ihlal etmemek için "yâ sabır" deyip bugünkünden daha asude günlere erteliyor müşavereyi.

"Yahu hiç mi yok peki tepenin atmadığı, olan bitene daha mülayim baktığın zamanların? Bari o zaman yazsan ya bir şeyler" diyorum; kafasını diğer tarafa çevirip bir haak tuu daha yapıyor. Suskunluk berdevam.

Anlıyorum ki bayramlık ağzını açarsa, sadece uzaktakileri değil, yakınındakileri (incitmek istemediklerini) de haşlama ihtimali var. Zaten hazret, sırf konuşmuş olmak için konuşanlardan değil; söylenecek dişe dokunur lafı yoksa susup dinleyenlerden. Aklını ve vicdanını mezata çıkarmamış, kabileye rehin bırakmamış her insanın ayan beyan görebileceği şeyleri bir de tercüme etmeye hiç gerek yok diye düşünüyor.

Ama memleketin yüzde ellisinin (bana sorarsan çok daha fazlasının) "nereye varacak bu kepazeliğin sonu" diyerek yeise düştüğü bir zamanda hiç değilse iki çift lâf edip içimize su serpecek birilerine de ihtiyaç var, değil mi?

O gene "yazdık ya işte şunca yıl, yetmedi mi" diyecek, biliyorum. Ama ben gene de, ahbabı ve refiki olarak, yenilerini yazsın diye tazyik yapmaya devam edeceğim.

Diğer yandan, madem bu aralar onu sohbete katamayacağız; hiç olmazsa zihin okumaya çalışıp kendi namı hesabıma iki çift lâf edeyim de içimin şişi insin.

Onca yıllık yaşamışlığım ve günlük gazete hatmedip çapraz bulmaca çözmüşlüğümün bana öğrettiği şudur ki, idarecinin akıllı olanı, niyeti yönetmekse eğer, ulu orta tehditler, uçar tekmeler savurup durmaz. Germek şöyle dursun, sakinleştirir. Kendisini olduğundan daha mülayim göstermeye bakar. Mazlumun bedduasını almaktan sakınır. (Machiavelli bile bunu salık verir efendisine; "ahalinin ahını alma" der.) Akıllı idareci, ister hükümdar ister vardiya şefi olsun, tüm karar ve yetki trafiğini kendi elinde toplamaz; bölüşür ve dağıtır ki, yarın işler ters gider de şalter atarsa, ceremesi de avaneyle paylaşılsın, okkanın altına tek başına gidilmesin.

Mesele sadece sorumluluk ve cereme de değil tabii; akıl akıldan sezgi sezgiden üstündür, senin göremediğini arkandaki görür, "haşmetlüm, necasete basmak üzeresiniz" diyerek uyarır.

Gel gör ki, cümle yaratılmışın, uçan kuşun, akan suyun, teğet geçen meteorun kendi iradesine tabi olmasını murat eden kişiye, akıllı değil, olsa olsa gırtlağına kadar değersizlik duygusuna gark olduğu çocukluğuyla ergenliği arasında sıkışıp kalmış, kendini ve çevresini huzursuz mizacının kronik mağduruna dönüştürmüş, açlığını çektiği kudreti ansızın kucağında bulunca da ne yapacağını şaşırıp ölçüsüzce kostaklanan bir "ezik" denebilir. Otoriteyi kimseyle paylaşmaya yanaşmadığı için, 24 saat köprü üstünde nöbet tutmak zorunda olan bir uzak yol kaptanı gibidir böylesi. Devamlı ufku tarayıp tehlike arayan göz, kulak, zihin zamanla yorulur, çaptan düşer. Esen yelde hile sezip, kendi etini tırnaklamaya başlar. Bu süreçte etrafını -akıldan ve basiretten yana- tenhalaştırdığı için, ufukta görünen fırtınalara tek başına göğüs germek gibi trajik bir yazgıya mahkum eder kendini. Ve bir gün ayağı kayıp deryaya yuvarlandığında "aman, eyvah" diyecek bir tek insan evlâdını ara ki bulasın. Mürettebat kâmilen kıç ambarda kilitlidir.

Kendi tahtırevanını onca yıl taşımış, velveleyle alkışlamış gört kıllarına karşı bile bu kadar kıyıcı, bu kadar vefasız olan birinin kaç sıkımlık macunu kalmış olabilir?

Bilemem. Yazarlık iddiası olmayan mütekait bir çizer olarak, bu gevezeliğe son verirken, sözü üstad Zeki Müren'in mütecanis üslubuyla bağlıyor ve "gözünüz yolda kulağınız bende olsun sevgili şoför kardeşlerim" diyorum.

Hayrat kabilinden, bir de tüyo veriyorum.

Küsmeyiniz, pısmayınız, kasmayınız güzel kardeşlerim. Çaresiz hissedip de hicrana ve yeise kapılmayınız. Akrep en son kendini sokar. Kaptan Ahab'ı, Macbeth'i, Câlût ile Davut meselini hatırlayınız. O da yetmezse Aşil denen cengaverin nikelajsız topuğunu düşünüp rahatlayınız. Cümle alemin nefes alışına bile hükmetmeye sevdalı, bırak agyârını, koşulsuz itaat eden efradını bile "gözünü kırpanlar ve kırpmayanlar" diye ikiye ayıran bu nevî kudret mecnunlarına karşı en etkili cevap, sükûnet, suhulet ve sivil itaatsizlik denen ecnebî icadıdır.

Tebessüm ediniz, horon tepiniz, rahvan ve rahmi olunuz kardeşlerim. Hiç bir tayyare havada, hiç bir torik tavada, hiç bir rodeocu beygir sırtında ilânihaye kalmaz. Fazla havalanan her şey -er ya da geç- tepe üstü çakılır. Hem de ne çakılma! Marifet zannettiği çocuksu hiddetiyle bas bas bağırıp kime ve nereye çemkireceğini bilemeyene ise teker meker olduğunda acı acı gülünür.

En çok da ona gülünür. Neden, bilir misin? Düşmeden hemen önceki afur tafur ve çalımı yüzünden.