Aslında insanlık öldü

Necdet Şen - 12 Mart 2014   bu yazar neler yazar?

---

Hamasi sloganlar avutmuyor. Klişe demeçler, timsah gözyaşları da…

"Berkinler ölmez" miş… Yok canım, sahi mi? Gel onu bir de o sabilerin annelerine sor.

Berkin'in, Ali İsmail'in, Ethem'in, Mehmet'in, Abdullah'ın, Ahmet'in, polis Mustafa'nın annelerine…

Ceylan'ın, Uğur'un, Fatih'in, Enes'in, Abide'nin, Mahsum'un, Abdullah'ın, Emrah'ın, İsmail'in, Yahya'nın, Enver'in, Beşir ve Nujiyan'ın, Furkan'ın, İsa'nın, Canan'ın, İzzettin'in, Nuri'nin, Medeni'nin annelerine de sor…

Soyadları Encü ve Ürek olan 30 cıvarındaki çocuğun annelerine de…

Polisin askerin açtığı ateş sonucu yaşamını yitiren 350'den fazla çocuğun annelerine bir sor bakalım, ne diyecekler.

Kendi devletinin piyade mermisiyle, gaz kapsülüyle, odunuyla, bombasıyla, panzeriyle öldürülen tüm çocukların annelerine, babalarına, kardeşlerine ve tüm sevenlerine sor.

Hiç tanımadığı çocukların ölümüyle tutuşup gözyaşı dökenlere sor; ölen aslında neymiş?

* * *

Gadre uğradığında sığınılacak son merci diye bellediği Devlet'i tarafından katledilenlerin hikayesi bize katlanılması çok zor bir gerçeği anlatıyor.

Gırtlağına kadar çirkefe bulanmış bir haram çetesini mazur göstermek adına kırk dereden su taşıyanlara sorma ama; verebilecekleri insanca bir cevap yok. Saklandıkları o karnaval maskelerinin ardında bakılacak sahici bir yüz de arama.

Kendi evlatlarına kurşun sıkan üniforma giydirilmiş katilleri "kahraman" ve gaddarlığı "destan" diye adlandıranlara da sorma; verecekleri her cevap çaresizlikten burulan mideni daha da kavurabilir.

Eline tutuşturulmuş silahı nasıl olsa hesabının sorulmayacağını bilmenin cüretiyle kendi insanının kafasına doğrultan batakhane fedailerine de sorma. Görmedi, duymadı, hatırlamıyor. O esnada geçici hafıza kaybı yaşıyordu meslek icabı.

Demokrasiyi boğazlayanı "demokrat", savunanı "darbeci" diye damgalayanlara da bir şey sorma.

Taraftarlıktan körleşenlere, bile isteye küspeye dönüşenlere de sorma; dinlerken asabın bozulur. Öylelerine göre ölen suçlu öldüren mağdur.

Canına kıyılmış çocukları "bizimkiler" ve "ötekiler" diye sınıflandırıp, hangisine acınıp hangisine acınmayacağına öyle karar verenlere de sorma. Onlar için bu ölüler, adları ihtiyaç halinde cepten çıkarılan kağıtlara bakarak okunacak birer retorik malzemesi sadece.

Çocukların öldürüleceğini bile bile ülkeyi gerip insanları birbirine düşürenlere, sokak boğazlaşmasına iteleyenlere, kendine biraz daha saltanat devşirmek için, en azından kafa üstü çakılacağı günü biraz daha ertelemek için hoyrat manevralar yapan kara yüreklilere de sorma; dürüst bir cevap alma ihtimalin sıfır.

Politik alanı talandan aslan payını kapma yarışı olarak görenlere de sorma. Çenebazlığını büyük patronun emrine tahsis etmiş şark dalkavuklarına, borazan taifesine hiç sorma. Kendi klanının dışında kalan herkesi av ya da hasım gibi gören haydutları hepten es geç.

* * *

İnsan ölümlüdür, bilirsin. Doğduğu andan beri derisinin altında hissederek taşıdığı rahatsız edici bu bilgiye alışmaya ve yazgısını kabullenmeye çalışarak geçirir hayatını. Bununla barışamadan da göçüp gider toprağın altına.

İnsanın gerçeği bu, vadesi dolar, ölür. Hatta galeyana gelir öldürür belki. Ve vicdanının önü sıra kaçıp saklanacak delik arar hayatının geri kalanında.

Belki bu dünyada kendine, belki diğerinde cehennem zebanilerine vereceği tekil bir hesabı, kendi çapında bir dramı vardır; tepeye tırmanırken çarmıhını da sırtında taşır insan.

Ama ölen insanlık ise, asıl kıyamet odur işte. Söz biter. Umut da…

Hayatına kıyılmış bir çocuk için iki damla gözyaşı dökmeyi bile beceremeyen ama cümlelere takla attırıp üste çıkmaya çabalayan insancıklara bakıp bakıp kahırlanıyorum.

Tuttuğum yas Berkin'in değil aslında, ölen insanlığın yası. Düşünüp düşünüp kahroluyorum.