Yasin Suresi

Deniz Türkoğlu - 18 Ağustos 2012   bu yazar neler yazar?

---

Beş yaşında mıydım neydim, evin en sevilen insanı öldü. Evin en sevilen insanı, çoğunlukla sokakların en sevmediğidir. Sokaklar kahramanları sevmez ve o benim kahramanımdı.

Hazırlıklar bir gece öncesinden başlamıştı. Salonun ortasına yer yatağı yapmışlar, hastayı -erkek, beyaz, yetmiş yaşlarında- üzerine yatırmışlardı. Bütün ev halkı hastanın başında toplanmıştı. Arada bir salona girip çıkıyordum. Her keresinde dışarıya gönderiyorlardı.

Büyükler, büyük bir saflıkla çocukların ölüme bakamayacağını sanırlar. Halbuki ölüm, her an herkesin gözlerine eşit pervasızlıkla bakabilir ve bunu öğrenmek öyle zor bir şey değildir.

Son gelen doktor da "çocuğu uzaklaştırın" diye emir verince, bir daha salona giremez oldum. Şimdi artık bütün dikkatimle yer yatağında yatan adamı görmeye çalışıyor, kapı aralığına yapışmış oradan ayrılmıyordum.

Herkesin bildiğini benden sakladıkları için çok pis canım sıkılıyordu. Canımın sıkıntısı beni daha da yalnızlaştırıyordu.

Yer yatağı içime nasıl dert olmuştu. Ölü gider, şilte atılır, pabuçlar kapı önüne konur ve kalanlar kaldıkları yerden yaşamaya devam ederler.

Ölüyü evden çıkarttıklarında ilk iş evin bütün karyolalarını yakacak, yataklarını parçalayacak, yastıklarını yorganlarını sokağa atacaktım. Sonra da pabuçlarımı giydiğim gibi bir daha geri dönmemecesine, çektirip gidecektim.

O gece geç saate kadar ne çok gelen giden olmuştu, ama hepsi de konu komşu ahbap akraba gibisinden yakın tanıdıklardı. En son o güne kadar hiç görmediğim üç yaşlı kadın geldi, onlar gelince de sanki her şey birdenbire değişti.

Kadınların üçü de hiç konuşmadan hastanın çevresinde çömelip oturdular. Evin içinde çıt çıkmıyordu. Başlarına tülbentlerini geçirdiler, ellerindeki kitapları açıp evi garip mırıltılara boğdular.

Mutlaka iyileştirici bir şarkı söylüyorlardı, çünkü akabinde bir mucize gerçekleşiverdi. Hasta, saatler sonra ilk kez gözlerini açmış, sanki kapının aralığına doğru bakmıştı.

Şarkının adının Yasin Suresi olduğunu öğrendiğimde, bu adı bir daha unutmayayım diye, içimden sürekli tekrar ettim. Şarkıcılar kendilerinden o kadar eminlerdi ki, evdekiler teker teker sakinleşmiş, hastayı kadınlara emanet edip bir kenara çekilmişlerdi. İşte o zaman her şeyin eskisi gibi olacağına inandım.

Ben de gidip bir kâğıt bir de kalem aldım. Kocaman bir yuvarlak çizdim. Yuvarlağın içine on iki rakamı, akrebi, yelkovanı koydum. Saniyesi olmayan bir saat ilerleyemez, saniyenin okunu bilerek çizmedim. Zamanı, hastanın gözlerini açıp sanki kapının aralığına doğru baktığı saatte dondurdum.

Gözlerimi kâğıda dikip beklemeye başladım. Zaman durduğunda, gitmesini istemediklerimiz de durur, kalır bizimle, hiç bir yere gidemezler…

Sabahına, kabakulak olduğumda bana yaptıkları gibi, bir tülbentle hastanın çenesi bağlayıp, tülbentin uçlarını başının tepesinde düğümlediler. Ama o kadarla yetinmediler… Sonra bir çarşaf getirip, üstünü bütünüyle örttüler. Çarşafın üzerine bir makas koydular.

O gün, hemen oracıkta, hemen o anda, çok acil, çok çabuk bir şekilde, okumayı öğrenmek istedim. Hem de öyle çok istedim ki, isteğin şiddetinden içim yanıp kavruldu. Hem de içim öyle çok yanıp kavruldu ki, bir daha asla önceki halime geri dönemedim.

Fakat okumayı bir an evvel öğrenmek, o iyileştirici şarkıyı ezberlemek ve bundan sonra hayatımdan gitmesini istemediklerimin yüzüne bağıra bağıra kendim söylemek zorundaydım. Bunun bilmeden bulaştığım günahtan kurtulmak için iyi bir yol olduğuna inanıyordum.

Başka türlü yaptığım korkunç hatanın bağışlanması mümkün olmayacaktı. Çünkü o gece ben, kendi cahilce müdahalem yüzünden, en sevdiğim insanın ölümüne sebep olmuştum.

Eğer ben o gece zamanı durdurmasaydım, hastanın elinden iyileşmek için ona lâzım olan tek şeyi almasaydım…

Bir kaç ay içinde okumayı söktüğümde, Yasin Suresi'ni titreyen ellerle açıp önüme koydum. Sayfanın başında şöyle yazıyordu:

"Ölüleriniz için bol bol okuyun."