Sen sus gözlerin konuşsun

Deniz Türkoğlu - 25 Ağustos 2013   bu yazar neler yazar?

---

Büdütörüm efendim, Lacan'ın öyle bir tanımı var ki, koltuğu birkaç diş arkaya yaslar, bacakları arzın burnuna uzatır, gerim gerim gerinerek "işte bu!" dersin. Şöyle buyuruyor zat: "Aşk, karşılıklı konuşma arzusudur." Nasıl, muazzam değil mi? Valla bilmem, ben çok beğeniyorum.

Konuşmanın pek değerli bir şey olduğu ortada. Fakat susmak da öyle yabana atılacak denli kıymetsiz bir şey değil. Bu konuda, bu mecmuada, Sevgili Gökhan Akçiçek'in güzel yazıları vardır. Meselâ: Susmayı Özlemek.

Gerçi böyle deyince de insan arada kalıyor. Konuşmak da güzel, susmak da, peki tamam ama sonuç? Yap birini dediklerinde "konuşayım mı susayım mı, nerede konuşayım nerede susayım, ne kadar konuşayım ne kadar susayım" hesaplarına bi giriyorsun, bir daha çıkabilene aşk olsun (bi de bunun "ne konuşayım?" faslı var ama onu hesaba hiç katmayalım, Mustafa Keser'in "ne koyayım?" durumuna düşeriz). Dedim ya, zor iş.

İnsan anasının karnından "konuşmacı" olarak doğsa bile, bu "konuş/sus" hesaplarının altından kalkmak göründüğü kadar kolay değil, görünmediği kadar zor hatta.

Vesselâm değil allâme-i cihan, Cem Yılmaz gibi ikonik bir lâfazan olsan, yapacağın iş ortada. Hepi çoğu, konuşma metnini önceden yazar, ezberler, şerri mümkün mertebe dışarıda tutmaya çalışıp, her şeyi hayra yorar, bi de üstüne besmele çekip lâfa öyle başlarsın.

Doğaçlama mı peki bu? Değil, hele diyalog hiç değil. Yani biz Derkenar'da kalem oynatanların işi demeye getiriyorum, Cem Yılmaz'ın işinden daha zor.

Niye, çünkü konuşmak bu denli zorsa, yazmak ondan kolay değildir. (Konuşur gibi yazmak mutlaka hoş bir şey fakat yazma işinin her birimine öyle puzzle parçası gibi uymaz.)

Niye, çünkü yanlış bi şey konuştuğunda gargaraya getirmek, şakaya vurmak, olmadı baştan demek kolay, ama yazdığında bu manevralar saatte yüz elli kilometre hızla giderken lastiği patlamış kamyonun, direksiyonunu çevirmek kadar zor.

Niye, çünkü burada kaybedeceğini, dünya sahnesinde kazansan ne yazar?

Öyleyse soruyorum buradan Cem Yılmaz'a, "Neyleyim köşkü, neyleyim sarayı, içinde salınan yar olmayınca?"

Yeri gelmişken Lacan'a da bir çift sözüm var; Aşk, karşılıklı konuşma arzusu da, karşılıklı susma arzusu mu olamayacak? Öyle bir olur ki. Diyelim ki sevgiliyi aldın karşına, konuştun aylarca, yıllarca, yoruldun ya da lâf bitti ya da leb demeden leblebi, ne olacak öyle olunca? Aşk mı bitti?

Lacan'ım, benim feylezof kovboyum, çatalkaram, çingenem; sana yeni bir sorum var, kendini hazırla. Aşk hiç biter mi?

Tabii susmanın da bin çeşidi var. Öyleyse "hangi susma" veya "hangi konuşma" ?

Nereden bileyim ayol, ben Attilâ İlhan mıyım? Sadece insanoğlu aldığı her nefeste bilinçli ya da değil, "sürekli bir karmaşa"nın varlığıyla yüz yüze, onu diyorum. Aslında hayatın ta kendisi bu "karmaşa". Taksim'deki Gezi, Suriye'deki katliam, Mısır'daki darbe, Lübnan'daki patlama, mahalledeki kavga, apartmandaki cinayet, iş yerindeki intihar vesaire vesaire. Bu karmaşayı bazen susarak, bazen konuşarak mı aşmaya çalışıyor insan, nedir bilinmez. Neden konuşuruz, neden yazarız, büsbütün bunların da bilinmediği gibi. Öyle ya, değişmiyor çünkü eski düzen!

"Karmaşa mı, o da ne?" diye biri çıkıp soracak olsa, "gündemdir" demeyi ne çok isterdim. Can Yücel'in cevabına benzerdi ama, affedersiniz başka ne yapabilirdim?

Hepimiz kördüğümlerimizin ortasında "şu nalet olasıca ipin başını veya sonunu bi bulsam, o uçtan bi asılsam, ondan sonra var ya!" umuduyla, artık boşa kürekle mi dersin, yoksa saftirik bir avuntuyla mı, debelenip durmuyor muyuz, şu üç kuruşluk dünya çukurunda?

Öyle bir şey yok oysa, öyle bi çektin mi bütün kırışığı ütülenecek dümdüz bi düzen yok, bir sen varsın, bir de kördüğümün var, adına yaşamak diyorlar.

Büdütörüm efendim, noktayı koyarken "saadetle" diyeceğim, fakat yenge "Hangi Saadet?" diye sorabilir, o yüzden "huzurla" diyeyim de, en fazla İslâm'a gönderme yapmış desin, böylece güzel memleketimin saat 18. 45 itibariyle 30 derece gösteren güney kıyısı kordonunda bir tatsızlık yaşanmasın.

En derun sevgilerimle.