Bencil olmak istiyorum!

Seyit Balkuv - 31 Mart 2008   bu yazar neler yazar?

---

İnsan şişiyor sonunda…

Herkes siyaset ordinaryusu olmuş. İki satır muhabbet edeyim diyorsun, tükürüklerden ıslanmamak için iki metre geriye gitmen gerekiyor. Hepsi bir bilgili, bir uzman; koy üniversiteye ders versin, koy meclise dış işleri bakanı olsun, koy camiye vaaz versin, koy dağ başına düşman şişlesin.

Hani "sinemada patlamış mısır yiyenlerin hışırtısına, kokusuna uyuz oluyorsan, git sen de bir tane al rahatlarsın" derler. İki kelime de sen bir şey diyecek oluyorsun, bakıyorsun zaten dinleyen yok. Bağır var gücünle, zortlat aklına ilk geleni, al dominantlık nişanını.

Yok, bu öyle patlak mısır gibi bir şey değil. Yaklaşanı yutan kara delik bu. Işığı bile yutuyor, o yüzden kara deniyor.

Zaten bana ne senin lâf canbazlığından, al gülüm ver gülüm hesabından, üç koy beş al ucuzluğundan. Bana ne senin içindekini dosdoğru söyleyemeyip kıvranmalarından, bana ne senin ağız ishalinden, insancıllık yoksunluğundan, empati özüründen, geri kalmışlığından.

Bencilim ben. Zorum kendimle.

Amerikalı bir dostumuz var. Yogayla, meditasyonla ilgileniyor. Bir ara bana yeni bir akımdan bahsetmişti (Amerika'da bir şeyi pazaramak istiyorsan "yeni" olmalı tabii). Bu akıma göre insanların bencil olması makbul bir durum (oh ne âlâ, Amerikalılar bayılıyordur).

Ben "hoppala" diyemeden o açıklamaya başladı: Bencil insan kendisi ile ilgilenir, kendi eksikliklerinin farkına varır, keskin köşelerini yontarmış. Bencil olmayan insan kendisi ile ilgilenmeyi bir kenara atar, başkaları ile uğraşırmış. Tabii kendine hayrı olmadığından başkalarına da faydası olmazmış. Uçak kalkmadan önceki emniyet kurallarında da söylenmiyor muymuş: "Oksijen maskeleri düşerse önce kendinize sonra çocuğunuza takın" .

İşte o hesap; bencilim ben. İşim olmaz senin "nabza göre şerbet" kurnazlığından.

Hadi boşver, bahar geldi, çıkayım bulutlara bakayım, yelleneyim rahatlayım diyorsun. Kapanırım çilehaneye, topraklarım kafatasımın içindeki gerilimi diyorsun. Topraklıyorsun da bir miktar, ama asla dolmuyor içindeki boşluk. Benzerini arıyorsun, dert ortağını, haldaşını arıyorsun, başkasının yüzünde görmek istiyorsun kendini. Öyle yaratmış Allah baba.

Kim demişti? Karmaşık gibi görünen sorunlara çok basit şekilde yaklaşmak gerekirmiş. En iyisi hiç girmemek o ego pazarına. Arka sokaklarda dolaşmak. Bak kadınlar oturmuş kikirdiyor. Bugüne kadar hangilerinin önüne gül dökülmüş onu kaynatıyorlar. Biri "bana döküldü" diyor, kahkahası pırtlayıp kaçmasın diye dudaklarını sıkıyor. Sonra tutamıyor, salıveriyor kendini, gülüşüyorlar hep beraber. Berikine de dökülmüş ama başka çiçekmiş, gül değilmiş. "O sayılmaz" diyorlar. "Sen yine iyisin, bana bir şey döken olmadı" diyorum, "size kim, niye döksün" diyorlar, yine gülüşüyoruz.

Ya da koy bir Hüsnü Şenlendirici albümü. Hüsn'ü Klarnet olabilir veya İsmail Tunçbilek ve Aytaç Doğan'la yaptığı Taksim Trio albümü. Bu adamlar o adını ezbere bildiğiniz blues ve flemenko üstadlarından daha kötü değildir. En az onlar kadar yetenekli, onlar kadar dolu doludur. "Ay, hiç hazzetmem o küpeli çingenden" demeyin. Evlat edinmiyorsunuz, müziğin evrensel sesini duyacaksınız.

Olmadı canlısı var. Denk düşer görürsem Klarnetçi Kâmuran abiyi dinlerim. Kâmuran abi (Okyay) müzisyen aileden gelir. Alaylıdır, klarneti kendi çabalarıyla binbir güçlükle öğrenmiştir. Gerçek müzisyendir, bizim için konuşmak neyse onun için klarnet çalmak odur. O çalar, sen dostunla halleşiyormuş gibi rahatlarsın.

İşte öyle. Küçük limanlarda gezmeli insan. Uykuya dalmadan önce lâfını boğmaya çalışana veremediğin cevap değil, uyuklayan yaşlı köpeğe efelenen yavru kedi gelmeli insanın aklına. İçin için güldürmeli seni karnından.

Yoksa şişiyor insan.