Yavrulama fetişizmi

Hülya Yalçın - 23 Ocak 2016   bu yazar neler yazar?

---

Son zamanlarda gerek haber olarak gerek film senaryosu olarak o kadar sık rastlamaya başladım ki "yazbenisi" olan bir konuya dönüştü bende artık bu. Yazmadan duramadım.

Aşık bir çiftle başlıyor olay. Detayları geçiyorum, kadının "kanser" ya da benzeri ölümcül bir hastalığa yakalandığı ortaya çıkıyor. Teşhis tedavi derken doktorlar çocuk yapmamasını, yaparsa hayatını kaybedeceğini söylüyor. Ya da en azından bu konuda riskin büyük olduğunu söylüyor.

Şimdi bence makul bir insan öleceğini bile bile hamile kalmamalı. Çocuk dünyaya getirmemeli. Ama gerek basında, gerekse bu konunun işlendiği filmlerde öyle bir ele alınıyor ki bu konu; doğurmayanı taşlayacak gibiler.

Kendisi öleceği için değil, minicik bir canlıyı dünyada "annesiz" tek başına zor bir hayata keyfi olarak getireceği için çocuk yapmamalı. Yanılıyor muyum?

Gerçek hayatta rastladıklarımda da filmlerde de "ölsem de doğuracağım" kaprisi her defasında beni inanılmaz rahatsız ediyor.

Neden? Kahraman mı olacaksın? Ölür ayak ille de bir öksüz masumu tek başına hayatın ortasında bırakmak marifet midir?

Direnmeler, herkesle kavga etmeler, büyük bir mücadeleye girişmeler anlaşılır gibi değil. Etrafındakilerden hiç biri de "sen ölünce annesiz bu sabi ne olacak, buna hakkın var mı?" demiyor. Buna da şaşırıyorum.

İşin fenası, kadın gitgide bir kahramana dönüştürülüyor. "Bak, öleceğini bile bile çocuk yaptı, ne şahane bir düşünce" diye yüreklendiriliyor. Korkunç durumunu bile bile hamile kalıyor kadın.

Gebelik süreci tabi korkunç duygusal travmalarla dolu. Anne rahmindeki çocuğun her şeyden nasıl etkilendiğini artık sağır sultanlar bile biliyorken bu da herkes tarafından göz ardı ediliyor.

Sonuç olarak "sürekli üremeyi emreden" toplumsal baskının da etkisiyle öle öle doğuracağım diye tutturan kadınlar çıkıyor ortaya. Kardeşim güzel güzel tedavini ol, iyileşme sürecini özle. Kendi olmayacağın bir dünyaya küçücük bir masumu tek başına bırakınca alacağın alkışı duymayacaksın zaten.

Ülke ve hatta dünyadaki şartları biliyor herkes. Koruma altına alınan çocukların nelere maruz kaldıkları her gün gazetelerde haber oluyor. Tecavüzler, tacizler, işkence dayak haberinin ardı arkası kesilmiyor.

Ha, o yüreklendiren eş dost akraba mı? Hiç sorma, sen ölümüne bir masumu yeryüzünde annesiz bıraktıktan sonra kendi hayatlarına devam ediyorlar doğal olarak.

Dilerim hiç kimse ölümcül hastalıklarla savaşmak zorunda kalmasın; ama kalırsa da bunu bile bile dünyaya savunmasız bir masum bırakarak kötü bir veda etmesin. Diyorum tabi de kim dinler anlar bilemem artık.