Annem ve diğer her şey

Hülya Yalçın - 11 Mayıs 2012   bu yazar neler yazar?

---

Her anneler gününün klâsik geyiklerini ne okur, ne de yazarım. Midemi bulandırır. Tek cümlem hep bakidir. Taptığım tek tanrı babam, inandığım tek din annemdir derim. O kadar.

İnsanlar en saf en güzel duygularından hızla büyütülerek uzaklaştırılıyorken, gözlerim görüp, kulaklarım isyan halinde duyuyorken "çiçek, böcek, kelebek, anne sevgisi" ne dair ağlak söylemleri hiç görmemek için medyaya sırt çevirdiğim günlerdendir bu günler.

Birkaç sene önce "anneler gününden bile habersiz" bir yaşlı anneyle dertleşmiştim, kendi annem uzak bir başka şehirde telefondaki sesimden mutlu olup, beni varlığıyla hep mutlu etmeye devam ederken. Yaşlı anne oğluna sütlaç pişirmiş, yorgun dizleri, dermansız kolları, artık unutup durduğu eksik malzemelerle. Onu anlatıyor bana. Bir yandan da kapının önünde güneşte oturmuş oğullarını bekliyor.

Üşenmedim ben de bekledim onunla. Dertleştik. Az gelebiliyormuş oğulları. İşten erken çıkmaları gerekiyormuş. Çünkü iş saatini bilen gelinleri "söyleniyormuş" yine mi annene gittin diye.

Daha duyduklarıma inanmakta zorlanırken geldi oğullar! Ellerinde köşeden alınmış çiçekler, yüzlerinde aceleci bir telâş… Belli, içinde büyüdükleri mahalleden, komşularından utanmasalar gelmeyecekler ama… Hızla geldiler sarılıp öptüler, çiçeklerini verdiler. Torunlarının ve sevgili eşlerinin selâmlarını söylediler. Yaşlı anne tek başına yalnızlıkla köşe kapmaca oynadığı eve girecekleri zannıyla kalkıp cümle kapısını açmaya yöneldi. "Yok yok biz girmeyeceğiz hanımlar bekliyor" deyip durdurdular.

Her gün birlikte yaşadıkları, annelerinin dünyadan göçüşünden sonra da istedikleri ve sonsuz birlikte yaşayacakları hanımlar. Neyse, yaşlı anne "sütlaç yaptım, bari…" cümlesini tamamlayamadan azarı işitiveriyor; "ne sütlacı anne ya, bin kere sana dedik yapma bize bir şey. Burada yediğimiz zaman evde sorun çıkıyor işte!"

Dumur üstüne dumur. Duyduklarıma inanamıyorum. Tabi sonraki zaman dilimlerinde bunların ne kadar yaygın ve doğal olduğunu gözlemledikçe şaşırmayı da bıraktım o ayrı. Eşinden korktuğu için annesine uğramayan, annesinin elinden yemek yemeyen, torunlarını ona getiremeyen erkekler. Ve zavallı anneler.

Şahsen benim etkimle annesini ezen bir erkeğe asla saygı duyamam. Sevgi de. Hayattaki en değerli varlığını herhangi bir nedenle ezip geçebilen erkek, kolay şekillendirilebilen, omurgasız, zavallı bir üreme yardım makinasından öte anlam ifade etmez benim için.

Anlayamadığımsa, birbirlerinin ve eşlerinin ve hatta çocuklarının yüzlerine nasıl bakabildikleriydi.

Onu da anladım sonra. Bu türler ailecek görüşme modunda kendileriyle benzer ailelerle görüşüyor ve yanlışlarını doğrulaştırıp besliyorlar. Böyle mutlu olmaya çalışıyorlar. O kadar fazla var ki böyle. Bir lokantada aceleyle yemek yiyen iki aile gördüm en yakın olay olarak. Çocuklarını ve eşlerini neredeyse burun deliklerine kadar yemekle doldurmakta yarışan iki "sınırsız sorumlu eş ve anne kadın" .

Birisi fütursuzca ve diğer masalardaki insanlara aldırmadan çatlatıyor sesini; "yiyin çabuk, babaaaannenlere gitçez daha, çıksın o da aradan". Diğer kadın da "evet biz de" diye onaylıyor. Çocuklar gezme plânları yapıyor, erkek sınırlı sorumlu eşlerse "aktif-işbitirici" karılarından memnun, yüksüz uyumlanmaya hazır oturuyorlar. Ne aile ama. Orada onları her gün aynı sabırla bekleyen yaşlı annelerin (ya da babaların) mutsuzluğu kimin umurunda.

Hadi onların da bir hayatı var, gençler falan filân. Ama bari ağlak lâflarla, gösterişli gezmelerle, hediyelerle sevgi dolu aile hikâyeleri uydurmayın gözümüzün içine baka baka…

Ayrıca kapitalist oturtmaların yeni modası "BU ANNESİNEEE, BU DA KIZINAAA" diye KIRMIZI RUJ pazarlanan bir dünyadan iğrenirken… Tecavüze uğrayan onlarca kız ve oğlan çocuk haberi yokmuş gibi küçük kızlara oje ruj satmaya çalışan, onları küçük taze et pazarına pazarlayan "anneler günü" vampiri satış sektörüne ayrıca sert bir dokundurma da gerekiyor ama o başka bir yazıya.

Bu durumları konuştuğumuz bazı arkadaşlar yaşadıkları şeylerden örnek vererek; "kimbilir o da (yaşlı anne ya da baba) zamanında onlara neler etmiştir" diyor. Gülüyorum. Zamanında. Diyorsunuz işte, "zamanında" yani bir zamanlar. Ne etmişse etmiş, ama ya şimdi? Şu anda muhtaç, yalnız, aciz ve yaşlı bir insana zaman öncesinden tutulmuş intikam hesaplarıyla yaklaşabilenlere saygı mı duyacağım? O onun hesabına yazılan bir yanlışsa, bu gün de akranım arkadaşlarımın ve benzerlerinin hesabına yazılan yanlışı söylüyorum işte.

Kim bilir kim anlar, ne düşünür bilmem ama, yazmasam çatlardım. Çünkü dünyanın en yeni katmanı ama en eski lekesi olan sahtekârlık, ikiyüzlülük, arsızlık feci halde canımı yakıyor artık.

Dilerim yeryüzünden annelerin göreceği tek acı evlâtlarının ölüm acısı olsun, başka acılarını hiç görmesinler, yaşamasınlar. Ve daha çok dilerim ki hiç bir evlât anne babası sağken ölmesin.

Anneler gününüzün yolu gerçek sevgiden, samimiyetten, vefadan geçsin… "Aradan çıkıversin" türü sahteliklerin doldurduğu hayatlara izin vermeyin.

Keşke.