Patronsuz Medya

Hayvana şiddetten toplumsal suça doğru

Hülya Yalçın - 24 Mayıs 2010  

Günümüz şartlarında giderek geriye itilen "vicdan" duygusunun yokoluşu özellikle ve öncelikle başta hayvanlara karşı olmak üzere, güçsüz, kendini koruyamayan, yalnız başına yaşamını devam ettiremeyen tüm canlılara yönelmiş korkunç bir tehdit haline gelmiştir.

Son günlerde yaşanılan "çocukların organize olarak bebeklere tecavüz ve öldürme fiilleri" de bu toplumsal dejenerasyonun ve bazı suçların "suç olarak görülmemesinin" kesin bir sonucudur.

Her zaman savunduğumuz gibi "hayvanların yaşama ve doğal diğer haklarını gözardı etmeden, hak savunularının arasında hakettiği yere oturtmak" aslında toplumda bir sonraki aşamaya giden suç işleme fiillerine de ciddi bir fren teşkil edecektir.

Hayvanlara tecavüzün toplumsal gülmece ve şakalaşma kültüründen çıkarılması için bu güne kadar hiç bir ciddi çalışma, eğitim ve bilinçlendirme hareketi yapılmadığı içindir ki kolayca bir sonraki aşamaya geçiliyor ve insana, bebeğe karşı suçlar hızla artıyor.

Bu bir sarmaldır ve en zayıf halkası gerçekten de hayvanlardır. ŞİDDET SARMALINI ANCAK HAYVANLARI KORUYARAK KIRABİLİRİZ.

Bir toplum düşünün ki, geleceği konusunda beklentisi olmadan, maddî menfaate dayandırmadan, sadece insan olmanın, medenî olmanın gereği olarak sahipsiz ve muhtaç hayvanları koruma konusunda duyarlı olsun. Bu toplumda kim kolay kolay bebeklere tecavüzü, genç kızları canlıyken gömmeyi göze alabilir? Bu toplum ki bu tür suçları yasalarıyla da en ağır şekilde cezalandırıyor, yanı sıra sosyal baskı ve yönlendirme ile kınıyor olsa suç oranı hangi yönde değişir? Tabi ki büyük oranda düşüş olacaktır.

Hayvan hakları suçlarının Ceza Kanunu kapsamına alınmasının adliyelerdeki iş sayısını artıracağı yönündeki eleştiriyi bu nedenle tamamen tartışma dışı bırakabiliyoruz. Çünkü suçun ilk basamağı çoğunlukla hayvanlara karşı işlenen fiiller olmaktadır. Medeni uygulamalarda hayvana karşı suçların aslında "topluma karşı işlenen suçlar için bir erken uyarı" olarak değerlendirildiğini gözlemliyoruz.

Hayvanların haklarına duyarsız kalmak demek; yasal düzenlemeyle korumamak demek; toplumsal suçun oluşmasına cevaz vermek demektir.

Devletin vatandaşlarına karşı sorumluluklarından birisi de yasaların uygulanması sırasında ortaya çıkacak olan işlevsizlik ve eksik uygulamalar nedeniyle doğan ihtilâflarda çözücü olmaktır. Hayvana kıyım uygulayan kişilerin "tehlikeli" görülmeyip toplum içine cezasız olarak salınması da bu sorumluluğun gözardı edilmiş olmasını gösterir.

Özellikle hayvanlara kol kanat geren ve kendi şartları gereğince yalnız yaşamakta olan KADINLARA KARŞI işlenen suçlarda da hareketsiz kalınması, bu konunun aslında direkt KADIN HAKLARIYLA DA iç içe geçtiğinin göstergesidir. Toplumun hayvana karşı işlenen suçların cezasızlığından kaynaklanan vurdumduymazlığı ve tavrı nedeniyle pek çok kadın hayvansever "cinsel tacize varan" fiillere maruz kalmaktadır. Bunu ayrı bir konu başlığı olarak Meclis gündemine taşımak üzere Kadın Merkezleri ve İnsan Hakları kuruluşları ile irtibata geçtik. Amacımız ve mutlak hedefimiz, hayvanların haklarının hukuki yarar şartları içinde değerlendirilmesi ve buna karşı suçların mutlaka adli olarak cezalandırılmasının sağlanmasıdır.

Hayvanları korumaya çalışan kişilerin, diğer kişilerle aralarında doğan husumetlerin de mutlaka kanun kapsamında yapılacak düzenlemeler sonucu çözülebilecektir. İnanıyoruz ki ancak o zaman bebeklerine tecavüz edilmeyen, sapık ve sapkınların işledikleri suçları örtbas etmeyen, insanların güvende ve huzurla yaşadıkları bir toplum olabilme yolunda hızla ilerleyebileceğiz.

Av.Hülya Yalçın
İstanbul Barosu
Hayvan Hakları Komisyonu Başkanı

Yorumlar

Ben sokaklarında başıboş kedi köpek dolaşmayan bir şehirin ne kadar da "cansız" bir yer olduğuna memleketten 12. 000 uzak olan bu yâd ellerde (Hong Kong) tanık oluyorum ve hiç hoşuma gitmiyor. En çok da sokaklardaki o sahipsiz, özgürce dolaşan ve biraz ilgi (sevgi, yiyecek, vs) karşılığında size sonsuz sevgi sunan o sevimli dostlarımı özlüyorum buralarda.

Benim sokakların ve şehirin süsü dediğim bu dostlarımıza katlanamayan gestapo şefi kafalı insanları kendi sevgisizlikleri ve yoğun nefret duygularıyla baş başa bırakıyorum. İnsana insanlığını kaybettiren bu duygular onları boğmaya yeter de artar bile.

Çevremde onlar gibileri görmektense, tüm başıboş-sahipsiz o sokak dostlarımı görmek isterim.

Kâmuran Kızlak - 24 Mayıs 2010 (17:32)

İnsanların dünyanın tamamen farklı yerlerinde benzer şeyleri hissetmesi çok ilginç. Benim de en çok yokluğunu hissettiğim şeylerden biri geceleri, uzaklardan bir yerlerden gelen köpek havlamalarıdır. Burası tüm köpeklerin sahipleriyle aynı yatakta uyuduğu, sokakta kedinize araba çarpsa anında ambulansın yetiştiği (iki defa başıma geldi) bir Avrupa ülkesi.

Çocuk ya da yetişkin, köylü ya da kentli, insanoğlunun genel olarak hayvanlarla çarpık bir ilişki kurduğu malûm. Hayvanlarla ilişkimiz horlayıp, taciz etmek ile kol kanat gerip merhamet etmek arasında gidip gelmekten ibaret.

Tamamen insan merkezli bir dünya algılamasında, hayvanların da bizim kadar bu dünyada hakları olduğunu unuttuğumuz gibi, insanın da başka her canlı gibi var olmak için mücadele etmesi gerektiği gerçeğini, hayvanların ihtiyacınınsa bizim merhametimiz değil sadece bu mücadeleyi hakça yapmamız olduğunu gözardı ediyoruz.

Yalçın Şahin - 25 Mayıs 2010 (17:55)

Bu yazıyı okuyana kadar İstanbul Barosu içinde bir Hayvan Hakları Komisyonu bulunduğundan habersizdim. Hayvanlar ve tüm şiddet mağdurları için umut verici olan bu gelişme içimi ısıttı.

Toplumu kanser gibi sarmış bulunan şiddet -ve bu şiddete gizli ya da açık onay vererek meşrulaştıran toplumsal kütleşme- beni korkutuyor. Bu kötülük zincirinin bir yerinden kırılması lâzım.

Sadece yanı başımızdaki kedilerin köpeklerin kanaryaların değil, yaşam zinciri içindeki tüm varlıkların (hoşlanmadığımız haşeratın, börtüböceğin, hatta maytların da) kendi bütünlükleri içinde var olma hakkına saygı duymamız gerektiği kanısındayım.

Komisyonunuzun bu konudaki çabalarına imkânlarım dahilinde destek olma sözü veriyor ve şiddete içtenlikle karşı olan herkesi bu olumlu çabaya destek vermeye davet ediyorum.

Necdet Şen - 4 Haziran 2010 (15:39)

"Hayvana yönelik şiddet, daha sonra insanlara yönelecek olan şiddetin habercisidir" biçimindeki saptamanıza yürekten katılıyorum Hülya Hanım. Geleceğin canileri bazen çocuk kılığında aramızda dolanıyor. Büyük olasılıkla, evlerinde gördüklerini dışarıya yansıtıyorlar.

Canlı bir örnek Antalya'dan:

"Kediyi mahallemizdeki veteriner kliniğine götürdüm. Veteriner Hekim Derya Özdemir Ertürk, yavru kedinin her iki gözünün de görme yeteneğini kaybettiğini belirtti. Bunun üzerine yavrunun iki gözünü de operasyonla aldı. Küçük kediyi sahiplendim. Daha o olayın dehşetini üzerimden atamamıştım ki bugün komşular bu kez yavrulardan siyah beyaz renkli olanın bir gözünün dışarıya fırlamış olarak, yüzü kan içinde bir köşeye sinmiş olduğunu söyledi. Bu kez o kediyi aynı kliniğe götürdüm. Maalesef onun da sol gözü alındı."

Veteriner Hekim Derya Özdemir Ertürk, her iki yavrunun da gözlerinin bir başka hayvanın saldırısı sonucu o hale geldiğini düşünmediğini belirterek, delici bir aletle oyulduğu izlenimi edindiğini kaydetti.

Bunu yapan insan olamaz: Yavru kedilere işkence

Sema Demir - 12 Haziran 2010 (12:11)

diYorum

 

Hülya Yalçın neler yazdı?

229
Derkenar'da     Google'da   ARA