Salıncaktaki çocuk

Gökhan Akçiçek - 14 Mayıs 2011   bu yazar neler yazar?

---

Yağmurlar ne kadar uzun sürdü bu yıl. Mevsimler, iz bırakarak geçerlerdi eskiden. Baktıklarımıza ilişen bir şeyler olurdu çoğu kez. Bir yaprağın kımıldaması, ışığın suyun yüzünde kırılarak dağılması…

Gölgelerin mütemadiyen yer değiştirmesine dalar gider, güneşin kuytuluklara kattığı neşeye şahit olmanın huzuru da yaşardık.

Parkın, çocuk sesleriyle yankılanan sevecenliğine kaptırarak seyrediyordum onları. Cumartesi yağmaya ara veren yağmur, çocuklara nisanın onların ayı olduğunu geç de olsa hatırlattı. Güneş düştüğü yeri biraz olsun ısıtıyor. Çocuklar şen. İtiş kakış, dünyayı yeniden inşa ediyorlar sanki.

Annesinin elini sımsıkı tutmasına önce pek bir anlam verememiştim. Boyunun uzunluğuyla ters orantılı bu ihtimam, onun hâlâ naz yaptığına inanmanı sağlamıştı ilk bakışta. Oğlum Miraçhan ile salıncak sırası beklerken yaklaştı yanımıza. Elinde annesinin eli, sımsıkı tutuyor. Başı hep öne eğik.

O ara bir çocuk koşarak terk etti salıncağı. Sıra bizimdi ama annesi onu koltuklarının altından kavrayıp salıncağın üzerine oturttu. Olsun dedim, belki ki bizi fark etmediler.

Salıncağın zincirlerine korkuyla yapışıyor parmakları. Ayaklarını birbirinin üstüne kavuşturuyor.

İlk kez havalandığında gördüm yüzünü. Tombul yanaklarının üstünde nar yenmiş gibi. Kırkırmızı lekeler.

Miraçhan: "Baba sıra bende değil miydi" dedi. "Olsun oğlum, galiba çoktandır salıncağa binememiş o" dedim.

Kim bilir, belki uzak bir yerden gelmişlerdir buraya. Annesi salıncağı ittiğinde o da yükseldi. Yüzü ilk defa o zaman çıktı ortaya. Bütün çocukların yüzü güneş ışığında parlıyorken, onun yüzündeki donukluğunu üşümesine verdim önce. Hayır, hiç bir ışık huzmesi yansımıyor yüzünde. Göz kapakları sımsıkı kapalı.

Haylaz birkaç çocuk sabırsızca indirmek istediler onu. Annesi ve o, parkların pek müdavimi değiller gibi. Hallerindeki acemilik uzaktan bile fark edilebiliyor. Sabırsızlanan çocuklara salıncağı vermeye hazırlanan anneyi uyardım. "Dokunmayın biraz daha sallansın çocuğunuz" dedim. "Öbürleri devamlı buradalar"

Gülümseyen yüzüne bir parça ışık yayıldı. Ya da ben öyle zannettim. Belki de bir güvercin geçti o sıra. Kanatlarından süzülen ışık zerreciklerini onun yüzüne serpti.

Miraçhan ellerime sarıldı. Bir sebebi yoktu halbuki. Sımsıkı tuttu parmaklarımı. Avucundan her an kayacakmışım gibi tutundu bana. Terleyen ellerini hafifçe gevşeterek oğlumun yüzünü baktım. Göz göze geldik oğlumla. "Baba, o çocuk görmüyor galiba" dedi. Sustum.

İçime yuvarlanan bir kaya parçasının sesini çocukların sevinç çığlıkları örttü. Nisan niye böyle yapar, anlamadım. Balonlar gökyüzünde uçuşuyor. Salıncaklar hâlâ dolu. Annesinin eli avucunda bir çocuk, başı önde, parkın kapısından şehre doğru yürüdü. Ardında gölgeliklerle uzanan bir yol kaldı…