Bir delinin güncesi

İlker Gökçen - 23 Haziran 2009   bu yazar neler yazar?

---

Gözler sabah mahmurluğumdan henüz açılmamış, kimse kimseye bakmıyor. İşyerindeki masaların üzerinde herkesin kendine ait böreklerin izleri antetli kâğıtların üzerine çıkmış, kimisi ısırılmış bazısı yenmek üzere bekliyorlar. Çalışanlar yavaş yavaş ofise giriyor sırayla. Sıradan bir iş gününün huzursuz saatleri. Uykusuz olan kızlar makyajlarının fazlalığından belli oluyor.

Herkes, çalıştığı bu sığınakta bir masanın hükümdarı. Mutsuz suratlar, paranoyak bakışlar, mutlu gerinmeler birbirine karışıyor. Nefret ettiğim bir işim var. Sene 99, istemeyerek uyanıyorum her sabah. Devlet, işsizlerin istatistiğini tutuyor ama çalışanların hesabını tutan yok. Mutsuz çalışanların mutlulara oranı ya da hayallerini ıskalamış olanların gayri safi hasılasını bilen yok henüz.

Bostancı'dan benim gibi bu eziyeti yaşamak zorunda olan insanlarla çift katlı otobüsüme biniyorum. Aynı yoldan yürüyüp, aynı merdivenlerden çıkıyorum her gün. Sevdiğim bir işi yapmama daha çok var. İyi kazanmak, sevdiğim işi yapmak, huzurlu olmak şimdilik uzak bir hayal.

Bıyıklı bir kadın girecek birazdan ofise. Ona bakarken gözlerimi bıyıklarından alamıyorum. En büyük rütbe onun ve onu görünce midemize kramp giriyor. Ve ben kapitalizmin tapınağı olan bu plazada olmaktan dolayı hiç de mutlu değilim.

Pınar, ofisin idarî sekreteri. Kedisini özlüyor gün içinde. Saat üç oldu mu ona kavuşacağı saati özlemle anıp, iç geçiriyor. Ona yaptığı yemekleri sayıyor.

Yaman karışıyor söze. "Neden, fareli kedi maması yapmıyorlar?" diye soruyor. Onun da kedisi var. Ama o duygusal değil. "Kedi bu kardeşim, gurme değil, her gün aynı şeyi vereceksin" diyor.

İçimden gülüyorum olup bitene. Bir kedim bile yok. Anlamam mümkün değil konuşulanları. Hayvanlarla iç içe bir ailede büyümedim. Üç senede bir tayin olan bir asker çocuğuydum. Evde beslediğimiz hayvanımız da olmadı hiç. Geriye dönüp baktığımda hatırladığım hayvanlara dair çok az şey var. Dört yaşında yarım akıllı bir veletken ev sahibinin insan delisi şişko kedisini birinci kattan aşağı atıp bacağını kırılmasına neden oluşum… Bir kış günü kafasına kar topu attığım horozun beni tepeleyip bayıltması… Bir de yirmili yaşlarda çalışmaya başladığım yıllarda bir gece vakti kör bir kediyi eve getirişim ve sonra ölmesi…

Öğle tatilinde Yaman ile sigara içmeye indik. Kaybedenler kulübünün üyesiydik. Bağımlıydık ve beynimiz nikotin çektikçe binanın dışına çıkmak zorundaydık. Bir ara çiçekliğin altındaki sarı şeye takıldı gözüm."Bak" dedim, "birisi tenis topu düşürmüş." Yaman, sigarasından derin bir nefes çekip "kedi yavrusu lan, o" dedi. Gidip eline aldı, ufacık, yusyuvarlak, sapsarı bir şey tısladı.

Hiç bu kadar küçük kedi yavrusu görmemiştim, hele de böyle tıslayanını. Bıyıklı kadın ofiste değildi o gün. Eşim şehirde değildi. Ve tüm ofisin ısrarlarıyla o kedi benim oldu. Küçük kedi, bir kırtasiye kutusunda akşam benimle aynı otobüsle eve dönerken henüz ne yaptığımın ve hayatımın ileride nasıl değişeceğinin farkında bile değildim.

Zayıf, çelimsiz, kepçe kulaklı, kemikleri gözüken bir sarman yavrusuydu. Önüne gelene tükürüyordu, asiydi. O, hayatımıza girdikten sonra her şey daha bir garip oldu. Birinci yıldan sonra sokaktaki tüm kediler ve köpekler sanki benden sorulur olmuştu. İşin daha da tuhafı, olmayacak yerde olmayacak durumlarda zor durumda hayvanlar buluyordum. Karanlık bir gecede yavru bir siyah kediyi görüp arabadan inince eşim "artık kelimelerin bittiği yerdeyiz" demişti. Normallikten gittikçe uzaklaşıyordum. Çöpün yanına mama koyarken bir poşet içinde atılmış, gözleri daha açılmamış yavru kediler buluyordum. Onları veterinere götürmek, sonra da süt anne bulmak gerekiyordu.

Kazan dairesine düşmüş bir kedi yavrusu olunca kapıcı bana geliyordu. Elimde bir hırka onu yakalamaya gidiyor, yakalıyor sonra da veterinere götürüyordum. Kapalı garajda kediler doğum yapınca güvenlik koşarak bana geliyordu. "Abi, yönetici gene hepsini at dedi bana, ne yapayım?" deyince sinirlerim tepeme çıkıyordu, asabım bozuluyordu. Büyümüş olan yavruları yakalayıp veterinere götürüp onlara yer buluyordum. Veteriner bile para kazandığı halde bana acıyordu; düzgün giyimli bir deliydim onlar için.

Hayvanlara yer bulmak

Borç bulmaktan daha zor olan bir şey varsa o da bir kedi ya da köpeğe yer bulmaktır. İnsanların saçma sapan kompleksleri, egoları fışkırdıkça fışkırıyordu ve benim sabrım artık bu yükü taşıyamaz hale geliyordu. Siyamdan başka kedi arayan görmedim şimdiye kadar. Normallerden ayrılmıştım artık, ok yaydan çıkmıştı. Kızımın yaş gününe bile yetişememiştim bir yavru kediyi zor durumdan kurtarmaya çalışırken. Ciddi iş toplantılarının ortasında o toplantı iyice bunaltmaya başladığında veterinerdeki kedilerimi düşünüyordum.

Anormal yerlerde anormal şartlarda buluyorlardı beni. Bir alışveriş merkezinin içinde, yemek yediğimiz yerin otoparkında, bir çöpün kenarında, yolda giderken, sigara içerken, şehir içinde, şehir dışında, balıkçıda, otel bahçesinde her yerde. Kiminin bacağı ezilmiş, kimi çok zayıf, kiminin gözü hasta, bazısında kocaman yara; çeşit çeşit fukaralar.

Bir keresinde gecenin bir vakti, sabaha karşı köpek havlamalarıyla kedi bağrışları arasında uyandım. Ne bulduysam üzerime geçirip aşağı indim. O sırada en tatlı uykusunda olan güvenlik elemanı beni görünce rüya sanıp uyumaya devam etti. Bütün normaller uyuyordu. Öyle ya ben onlardan değildim, bu benim işimdi. Evde kedi besleyene kadar köpek görünce salâvat getiren ben, yedi-sekiz köpeğin yanına hiç korkmadan gittim. Duvara tutunmuş iki yavru kediyi kokluyorlardı. Beni görünce "işin keyfi kaçtı" hesabı gerilediler, kovaladım onları.

Sonradan öğrendim ki bu iki yavrunun anneleri onları korumak isterken köpekler tarafından boğulmuş ama yavrular hayatta kalmıştı. Alıp eve getirirken bizim uykucu güvenlik uyanmıştı ama bu sefer de hortlak gördüğünü düşünürcesine baktı bana.

O iki yavruya da yer bulmuştuk. Bulmuştuk da bir ramazan günü hareket etmeyen bir trafiğin içinde taa Bakırköy'e giderken ben de kendimden şüphe etmeye başlamıştım. Eşimin sorduğu gibi, "nereye kadar" gidecekti bu durum?

Paramı çalan insanlar, iyilik yaptığım eli ısıran dostlar oldu; sinirlenip, kavga etmedim. Ciddi miktarda borç alıp vermeyen tanıdıklar oldu; sildik geçtik. Ama en ciddi kavgalarımı ve tartışmalarımı hayvanlar yüzünden yaptım. Kimi zaman iş yerindeki hayvan düşmanları, bazen sapık apartman yöneticileri, hatta bekçileri, tatilde gittiğimiz otelin çeşitli personeli, karşı binanın deyus kapıcısı, aklınıza kim gelirse kavga etmek zorunda kaldım.

Belki ben normal değildim ama onlar da normal değildi. Eski model arabasına kedi oturdu diye ortalığı ayağa kaldıran kendini şaşırmış komşulardan, camına güvercin konuyor diye tüm güvercinleri kovduran menopozlu cadılara kadar, cümlesiyle mücadele etmem gerekiyordu, bu durumdan kaçış yoktu. Milyarlarca doları olan belediyeler barınak yapmaktan acizdi. Okullar ve bazı analar sevgiyi anlatırken bir hayvanın başını okşamaktan başlamıyordu.

Yaşım daha kırka varmadan çok acı yaşadım hayvanlara dair. Yol ortasında başkasının ezdiği kediyi veterinere götürürken elimde ölüşü. Kanser olduğunu öğrenince ameliyat ettirdiğim sokak kedisinin tam iyileşti derken ölmesi. Baktıkça duygulanıp çocuk gibi ağladığım yavru kedilerin hastalanıp ölüşleri. Binbir tedaviden sonra zor belâ bir bahçeli ev bulup yerleştirdiğim kedilerin yola çıkıp ezilmeleri. Say say bitmiyordu.

Yalnız değilim, meczup da değilim, biliyorum. Nice kadının tüm parasını bu uğurda harcadığını, barınak kapılarında akşama kadar ömür tükettiklerini biliyorum. Sokağındaki hayvanları kendi yavrusu sayan insanlar olduğunu biliyorum. Dernekler kuran, örgütlenen güzel insanlar var. Dünyanın en güzel ve en acılı kedi yazısını yazan Necdet Şen'in elini bir köpeğin boğazına sokup takılan kemiği çıkardığını, Bekir Coşkun'un yüreğinin zarif ve naif oluşunu, köpeği ölünce evlâdı ölmüş gibi ağladığını biliyorum bilmesine de…

Eş, dost, eski arkadaşlar bu hayvan sevgimizi duyunca hep aynı şeyi söylüyor, "bu kadar yumuşak olma, hayvan bu, ürer, türer, ölür be" diyorlar. Ve ben hâlâ sokaklarda yaralı kedi ve yavru köpek bulmaya devam ediyorum.