Mimoza
Hürriyet'te bir Necdet Şen vardı.
Onu önce Cumhuriyet'teki çizgilerinden tanımıştım. Hürriyet'te bizzat görmek imkânını buldum.
Beni hiç hayal kırıklığına uğratmadı. Arasıra odasında sohbetler ettik; şarkılar söyledik; şiirler okuduk.
O ha babam, de babam romanını çizerdi. Ben de onun çizdiklerini birkaç gün önceden okurdum.
Bir gün hiç nedensiz çekip gitti; kendisini dağlara vurdu; sonra geri döndü. Ama çok geçmeden gene gitti; gidiş o gidişti.
Telefonda "Bir okurun olarak dönmeni istiyorum " dedim. Aldırmadı.
Aradan uzun süre geçti, onu çok özledim.
Dün elime bana çizip yolladığı bir çizgi roman bölümü geçti. Hürriyet'te çıkan 590'ıncı kareden 613'üncü kareye kadar olan bölümü o zamanlar çok sevmiştim.
Bölüm Mimoza'yla ilgiliydi.
* * *
"Yok eğer vicdanını rahatlatmak için benim seni yoldan çıkarmamı bekliyorsan, be kadın; hâlâ öğrenemedin mi, benim sahiden arzuladığım bir dişiye sarkmayacak kadar mağrur bir herif olduğumu. Kılım ben kıl…"
"Aşık olduğum bir kadın var evet. Ama sen o kadın mısın, bilemiyorum.Hesapsız sevebilen bir kadın o… Aşkı çirkinleştirmeyen, ikili üçlü oyunlar içinde turlamayan, gözlerimden fışkıran sevgiyi zaaf olarak algılamayan, beni ahmak yerine koymayan, yürekli bir kadına aşığım."
"Tatlı tatlı yemenin acı acı yellenmesi olur derdi babam…Evli bir kadınla mercimeği fırına vermenin pek gurur duyulacak bir şey olmadığını anlamam için Erdal'ın gözlerine yerleşmiş acı'yı görmem gerekiyormuş demek… O an, aşk zannettiğim şeyin aslında benim çocukluktan çıkamamış ilkel benliğimin ta kendisi olduğunu fark ettim. Aşk, Erdal'ın hissettiği şeydi aslında. Çünkü egosu benimkini solda sıfır bırakacak kadar tahrip ediciydi."
"Erdal'ın gözlerinde gördüğüm eziklikti belki de Mimoza ile aramızdaki romansı gölgeleyen ilk haricî etken. Yenmek çok gaddarca bir şeydi. Başka bir insanın yenilgisi üstüne inşa edilmiş bir aşk istemiyordum."
* * *
"Sekiz yıl önce o gün, kim bilir neler konuşmuştuk Erdal'la… Muhtemelen ona Mimoza'yı ayartmak için hiç bir girişimde bulunmadığımı, bunun Mimoza'nın seçimi olduğunu anlatmışımdır. Aidiyeti sorgulamış, aşktan, bağımsızlıktan falan söz etmiş, becerikli ağzımla yaşanmakta olan oldu bittiye şık kılıflar gidirmişimdir; imkânlar elverdiğince…"
"Bütün bu yaşananların bir özeti olmalı. Polanski'nin 'Acı Ay'ındaki final cümlesi dilimde persenk günlerdir:
"Biz çok aç gözlüydük. Buydu hatamız."
"Ama 'zor adam 'acı çekiyor… Acı da lâf mı, bu çocukçağız kederden geberiyor Mimoza… Kendisini sakatlamadan aşık olmasını bile beceremiyor bu sakar, kitapzede velet."
"Zor adamne bok yiyeceğine karar veremiyor Mimoza…"
* * *
Lan oğlum Necdet! Geri dön, bitir bu romanı.
Yoksa sonunu çıkarınca öykü daha mı güzel oluyor?
Aile AKP Ali Türkan Amerika Araba Aydın Beslenme Bilim Cem Karaca Cehalet CHP Cinsellik Çevre Çizgi Roman Çocuk Demokrasi Deprem Derkenar Devlet Dil Distopya Edebiyat Eğitim Ekonomi Erkek Fanatizm Felsefe Feminizm Gençlik Hayat Hayvanlar Hoyratlık Hukuk İnternet İslâm Kadın Kapitalizm Kedi Kemalizm Kent Kitap Kişilik Komplo Konut Kültür Kürtler Mavra Medya Mektup Meslek Militarizm Milliyetçilik Mizah Modernite Müzik Necdet Şen Nefret Nostalji Pazarlama Polemik Portreler Psikoloji Reklam Safsata Sağlık Sanat Savaş Sevgi Seyahat Sinema Siyaset Spor Şiir Tarih Teknoloji Telefon Televizyon Terör Toplum Tutunamayanlar Vicdan Yazmak Yalnızlık Yaşlılık Yergi Yoksulluk
