Amerikan yalanlarından bıkmış bir Amerikalıyım ben

Woody Harrelson - Guardian, 2001   bu yazar neler yazar?

---

Beni işe götürüp getiren şoförün adı da Woody. İsmini unutma şansını en aza indirgediğinden rahatlatıcı bir durum benim için. Ben ona Woodman diyorum, o da bana Wood. Bira içmeyi bırakmama üzülse de, benim buradaki en iyi arkadaşım o. Zeki ve komik biri ve siyah taksisinin direksiyonunda geçirdiği 33 yılda görmediği hiç bir şey kalmamış.

Benden hoşlandığından emin olmadan önce epey bir süre getirip götürdü beni; siyah taksileri durdurmak için kapısına vuran insanlardan hoşlanmıyor. Woodman'la birçok konuda anlaşıyoruz, anlaşamadığımız tek konu Irak.

Saddam'ın anladığı tek dilin kaba kuvvet olduğuna inanıyor. Ben tek bir adam için kentleri bombalamaya inanmıyorum. Körfez Savaşı'nın başlangıcından bu yana, bir milyon Iraklı öldürdük. Çok şükür ki, savaştan bahsettiğim pek çok İngiliz bana Woodman'dan daha yakın. Sadece Başbakanları bunu fark etmemiş görünüyor.

SAVAŞI DEVLETLER YARATIYOR

West End'de bir tiyatro oyunu için üç aydır burdayım. Hayatımın en güzel zamanını geçiriyorum. İngiltere'yi, insanları, parkları, tiyatroyu seviyorum. Oyun güzel, seyirciler de rüya gibi. Belki de rahatıma bakmalı, mutlu olmalı ve havadan sudan konuşmalıyım, ama savaş aklımdan hiç çıkmıyor -uykularımı kaçırıyor. 80'lerin sonunda, İran-Irak savaşı devam ederken bir Iraklıyla basketbol oynamıştık. O zamanlar ABD ve İngiltere'nin iki tarafa da silâh sattığını bilmiyordum. Ona neden sürekli birbirleriyle savaştıklarını sormuştum, hiç unutamadığım bir yanıt vermişti bana: "Halklara kalmış olsa, barış olurdu. Savaşı devletler yaratıyor."

İKİNCİ BOMBARDIMAN KAMPANYASI

Şimdi benim devletim bir yıldan kısa bir süre içinde ikinci bir savaş yaratıyor. Hayır, savaşmak için iki taraf olması lâzım, onun için "ikinci bombardıman kampanyası" demem daha uygun düşüyor tabii. Harvey Weinstein benim de oynadığım Saraybosna'ya Hoşgeldiniz (Welcome to Sarajevo) filmini Clinton'a gösterdiğinde ben de gitmiştim Beyaz Saray'a. Clinton'la birkaç dakika yalnız kalma fırsatım oldu. Saddam'ın silâh denetçilerini ülkeden attığına dair haberler gündemin bir numaralı maddesiydi, ben de ne yapacağını sordum. Cevabı çok rahatlatıcıydı: "Herkes onu bombalamamı söylüyor. Askerlerin hepsi 'Bombalaman lâzım' diyor. Ama tek bir masum insan dahi ölürse, bunun yükünü taşıyamam." Gözlerine baktım ve ona inandım. O zamanlar, Clinton'ın tam da o sırada insanî yardımları bloke ederek binlerce masum insanın ölmesine göz yumduğunu bilmiyordum.

SADDAM HÜSEYİN 'BİZİM OĞLAN'

Ben bir babayım ve ne kadar çok, ne kadar yoğun olursa olsun hiç bir propaganda yarım milyon çocuğun ölümünü "zaiyat" olarak kabul etmeye ikna edemez beni. Gerçek şu ki, Saddam Hüseyin bizim oğlan. Onu iktidara getiren CIA. İran Şahı'nı ve Noriega'yı ve Marcos'u ve Taliban'ı ve sayısız diğer acımasız tiranı da iktidara getiren CIA.

Gerçek şu ki, Baba George Bush, Saddam'a, Saddam onu İran'a ve sonra da Kürtlere karşı kullandıktan sonra bile sinir gazı ve teknoloji sağlamayı sürdürdü. Uluslararası Af Örgütü Amnesty International'ın, Kürtlere karşı gaz kullanımı ve işkence uygulaması dahil olmak üzere Saddam'ın sayısız katliamının dökümünü yaptığı rapor masasında beklerken, Baba Bush 2 milyar dolarlık "tarım" kredisi, Thatcher da yüz binlerce dolarlık ihraacat kredisi verdi Saddam'a. Baba Bush o sıralarda Amnesty raporlarından seçtiği bölümleri kendi petrol savaşı için kullanıyordu.

10 yıl sonra, Shrub aynı çizgide ilerliyor: "Irak halkıyla bir sorunumuz yok." Yarım milyon Iraklı ana-babanın bu lâfla içlerine su serpilmiştir, eminim.

IRKÇI VE EMPERYALİST SAVAŞ

Yalanlardan bıkmış bir Amerikalıyım ben. Ve bizim devlet deyince, söylediklerinin çoğu yalan. Okullarımızda bize tarih diye öğrettikleri bir skandal. Christof Kolomb'un Amerika'yı gerçekten keşfettiğine inanarak büyüdük. Hâlâ Kolomb gününü kutluyoruz. Kolomb'un peşinde olduğu tek şey vardı; altın. Kızılderililer onu hediyelerle, türlü inceliklerle ağırlarken günlüğüne şöyle yazmıştı:

Silahları yok. Demir yok… Sadece 50 adamla hepsini etkisiz hale getirebilir ve canımızın istediğini yaptırabiliriz."

Kolomb bugünkü Amerikan dış politikasının en mükemmel simgesi. Bu ırkçı ve emperyalist bir savaş. Beyaz Saray'ı ele geçiren savaş tacirleri (siz onlara "şahinler" diyorsunuz, ama ben böyle güzel bir kuşu harcayamam), bir ulusun acısını alıp, terörist diye tanımlamayı seçtikleri beyaz olmayan her ülkeye karşı açılacak sonsuz bir savaşa dönüştürdüler.

MUHALEFETE MEYDAN YOK

Washington'dakiler için dünya dev bir Monopoly oyunu. İşin tuhafı genel olarak Amerikalılar devletin nasıl işlediğini de bilir. Politikacılar onları iktidara getiren insanlar için, halk için ellerinden gelen her şeyi yapar. Gezegenimizi kirleten, insan haklarını dünya çapında ihlâl eden dev endüstriler Amerikalı politikacıların canı ciğeri, en yakını.

Ama savaş dönemlerinde insanlar sağduyularını kaybeder. Bayraklar, sarı kurdelâler, posterler var. Medya kuruluşlarının her biri savaş davulları çalıyor. En sağduyulu insanlar bile başka ses duyamaz hale geldi. ABD'de, Tanrı korusun, savaşın ya da bir şehre 30 bin fit yükseklikten misket bombaları atmanın adil olmadığını söylemeyegörün, hemen korkaklıkla suçlanırsınız.

Televizyonda hiciv programları yapan Bill Maher, Afganistan bombardımanıyla ilgili yorumda bulununca, Disney, fişini çekiverdi onun. İfade özgürlüğüyle övünen bir ülkede, tek bir muhalefet sözü işinizden olmanıza yetebiliyor.

SAVAŞ VERGİSİNİ REDDETMEK

Buradaki bir gazetede, kendisinden alınan vergiden savaş çabalarına gidecek kısmını ödemeyi reddeden bir kadından bahsediliyordu. Yüzde 17 gibi bir orandı ödemeyi reddettiği. Bu fikri çok beğendim, ama Amerika'da ödemeyeceğiniz kısım yüzde 50'yi bulur. Parayı bir tür enerji biçimi olarak düşünürseniz, Amerikan yönetimi enerjisinin yüzde 50'sini savaşa ve kitle imha silâhlarına harcıyor. Son 30 yılda, bu 10 trilyon dolardan fazla bir paraya tekabül ediyor. Düşünsenize, bu para yağmur ormanlarını korumaya ya da sürdürülebilir bir ekonomi sağlamaya harcanabilirdi.

BUSH'UN YERİNDE OLSAM…

Woodman'a teslim oldum ve birkaç bardak bira içmek için durduk. Bana "Bush'un yerinde olsan ne yapardın" diye sordu.

Kolay:

Kyoto anlaşmasına uyardım. Uluslararası Ceza Mahkemesi'ine katılırdım.

Monsanto, Dupont ve Exxon gibi dünyayı mahveden şirketlere teşvik vermeyi keserdim. Nükleer enerji fabrikalarını kapatırdım. Bu kadarıyla şimdiden 200 milyar dolar tasarruf etmiş oldum bile.

Daha bir 100 milyar dolar da, küçük şirketlerin ilâç üretmemesi için verilen savaşı durdurarak tasarruf ederdim.

Savunma bütçesini de yarıya indirerek yılda 200 milyar dolar daha koyardım kenara.

Baksanıza sadece yeryüzünü kirletenlere ve savaş tacirlerine hayır diyerek 500 milyar dolar tasarruf etmiş oldum.

Sonra 300 milyar doları vergi mükelleflerine geri verirdim. Geri kalanı alır, çocuklarımızın öğretmenlerine hak ettiklerini ödemek için kullanırdım.

100 milyar doları alternatif yakıt ve yenilenebilir enerji üretimi için kullanırdım. Çiftçiyi ekonominin kökü haline getiren Chemurgy hareketini canlandırırırdım. Buğday sapından, pirinç çeltiğinden kâğıt ve yakıt üretirdim.

Dünya Çevre Zirvesi'ne katılmakla kalmaz, ona sponsor olurdum. A, tabii bir de kendime yüklü bir zam yapardım.

Woodman beni eve bırakırken, fikirlerimi beğenip beğenmediğini sordum. Zoraki bir "evet" yanıtı aldım.

Tam yanımdan ayrılırken bağırdı, "Ama günün sonunda birkaç bardak birayla sarhoş olan adama da asla oy vermem."

* * *

Çeviren: Işın Eliçin
Kaynak: Habermania e posta grubu

"Katil Doğanlar", "Saraybosna'ya Hoşgeldiniz", "İnce Kırmızı Hat" gibi filmlerde başrol oynayan Woody Harrelson, Guardian'a yazdığı yazıda, ABD'nin dış politikasını bir Hollywood yıldızı gözüyle değerlendirdi.