Yalnızlık

Uğultu korkunç evet. Koşuşturma desen gani. Binbir ihtimalli bir coğrafyada çok fazla uyaran var o da doğru. Zihnimizdeki ıvırın zıvırın da hadi var hesabı yok.

Fakat bence "Kendimizle başbaşa kalmak" değil korktuğumuz. Bizi "biz" gibi kabul etmeyenlerden, etmeyeceklerini bildiklerimizden, yargılamalarından, "Onlardan" korkuyoruz! Çok korkuyoruz hem de geberesiye… Bu yüzden de kat kat "katlanıyoruz" hayata ve hayatta… Sonra o katların arasında gerçek kendimizi bulup çıkartmak zahmetli oluyor." Başbaşa kalmak "sa acıtıp, incitiyor" bizi en çok da korkutuyor. Korkumuz birken, iki oluyor. Severek, güzelleşip çoğalaşacağımıza. Korkarak büyüyoruz.

Bu yüzden de o güzelim "yanlızlığın" bile tadı kaçıyor. İçimizdeki çocuksa bal gibi biliyor her şeyi. O korunaklı bir yerde, kendisine sunduğumuz "lüksü" yaşayıp, bize ukalalık ediyor bazen. Ve bu korkunç ikilem bizi "şizofrenler" gibi konuşturuyor işte. "Bir ben vardır bende benden içeri" ye bir çocuk sığdırıyoruz biz, bir başka "ben" bir büyük felsefe, bir hayat değil…

Oysa dinlemeli, anlamalı, empati göstermeli, yargılamamalı en çok da sevmeli birbirini. Can Dündar bir süre önce, "Kaç kopyayız biz" diye yazmıştı. El yazması birer öykü gibi olmalı oysa insan. Tatsız tuzsuz, dijital kopyalarımıza "eyvallah" etmemeliyiz. Bir kere olsun ödlekliği bırakıp, soyunabildiğimiz kadar soyunmalıyız. Artık kral bile çıplak değil ki. Korkma, bağırmam! Söz… Her kimsen, ne kadar soyunursan, ne kadarını çıkartabilirsen "içinden" o kadar kabulüm… Ya, ne kadarını çıkartabilirsem "içimden" o kadar kabulün mü?

Banu - 15 Haziran 2001

Bence hiç kimse yalnız olmak istemez. Ama mecburen yalnız kalınca da erkekliğe bir şey sürdürmeyip "yalnızlıktan çok zevk alıyorum" der.

Battal Takoz - 16 Mayıs 2008 (14:23)