Tinerci İdris

Banu Yücel - 19 Eylül 2001   bu yazar neler yazar?

---

Günaydın Necdet… Geçenlerde sana bahsetmiştim biraz tinerci çocuk İdris'ten.

Alman Hastanesi'ndeki arkadaşıma teslim ettikten sonra, akşam yanlarına gittim. Bir kaç tane kolay tedavi edilecek hastalık bulgulamışlar. Arkadaşım ilâçlarını vermeye başlamış. Hastanede tutamayacağı için yine yakın bir civardaki kendi yerine götüreceğini söyledi. Ben de olur dedim. En azından hastane ortamından kurtulur çocuk diye.

Ertesi sabah tekrar gelmek üzere sözleşerek oradan ayrıldım. Sabaha karşı saat beş buçuk sularında çalan telefon ile uykumdan zıpladım. Mecazi anlamda değil, gerçekten zıpladım.

İdris kaçmış.

Zaten bekliyordum böyle bir tepkiyi, onun için bir kaç arkadaşıma haber salmıştım. Görürseniz nerede olduğunu bana söyleyin diye. Gidebileceği fazla da bir yer yok ki zaten diye düşünüp alel acele üstüme geçirdiklerimle attım kendimi sokağa. Beyoğlu'unda olabileceği yerleri dolaştım. Bulamadım. Onun yanında gördüğüm bir çocuğa sordum, "bilmiyorum" dedi ve kaçtı.

Kaçması bildiğini gösteriyor aslında ama üstelemek istemedim.

Sonra doktor arkadaşımı sorgulamaya gittim. Bu çocuk durup dururken niye kaçsın ki? O akşam beraber yemek yediklerini, İdris'in ona "arkadaşlarını, günde kaç saat çalıştığını" anlattığını söyledi. Sonra arkadaşım ona bundan sonra yapılacaklardan bahsetmiş. "Rehabilitasyon" fikrinden korktuğu görüşünde.

Onun yanından da, kızarak ayrıldım. Kızgınlığım ona mı, kendime mi ayrımına varamadım, ama daha çok kendime galiba. İdris'e her şeyi uygun bir dille benim anlatmam gerekiyordu. Ürkütmeden… İlk hata.

Neyse, sonuç itibariyle İdris'in yerini buldum. Ama bir süre müdahale etmeyeceğim. Uzaktan izleyip, daha sonra tekrar konuşmaya çalışırım diye düşünüyorum. Ama şu "rehabilitasyon" fikrinden niye bu kadar korktuklarını da öğrenmem lâzım. Karşılaştığım ilk tepki değil çünkü bu. Yarın öğlen, Beyoğlu'ndaki "Sokak Çocukları Derneği" ne bir sosyologla görüşmeye gideceğim. Belki işime yarayacak bir şeyler öğrenebilirim.

Hani zaman zaman takıldığım bir konu var. "Alıp başını buralardan gitmek" mevzuu. Bu ifadeyi duymak çoğu zaman beni çok rahatsız etmiştir. Rahatsız etme sebebi de "trend" kokusu olması.

Bunu o kadar çok söyleyen, o kadar çok kişi var ki. Pek çok şekli de var aslında. Artık her şeyin dar geldiği bir anda söyleniyor çoğu zaman. Ama imkân olduğunda, şikâyet edilenlerden ayrılamadıklarını da görüyorum.

* * *

Geçenlerde bir arkadaşımla görüştük. Her zaman "Bıktım artık buralardan, çekip gideceğim" der. Ben de her zaman "git, daha fazla erteleme" derim. Bir müddet düşünür düşünür, bin bir tane bahane sıralar. Tabii benim için bahane, onun için "buralarda" kalmasına zorunlu sebeplerdir.

Ben de sonunda daha fazla dayanamadım ve bu amacı için onu teşvik etmeye başladım. Bir hafta zarfında, nereye gideceğine karar verdi, bir seyahat planı çıkardı. Nereye yerleşeceğine, ne iş yapacağına (herhangi bir iş yapmaya da ihtiyacı yok aslında), yerleşeceği yerde kiralık daire, otobüs, tren ve uçak biletleri her şeyi hazırladık.

Hafif bir dalgınlık örtüsünde mutlu gözükmeye çalışıyor. Çok sevdiğim bir arkadaşımdır ve arkadaşlığın verdiği azıcık bencillikle gitmesini de istemiyordum, ama içim çok rahat.

Sonunda günü geldi. Ben onu otobüse geçirmeye gittim. Otobüsün kalkmasına 20 dakika kala "ben gidemeyeceğim" diyerek ağlamaya başladı. Her zaman şikâyet ettiği, her zaman "nefret" kelimelerini ağzından düşürmediği, her zaman arkasından konuştuğu bu şehri, bu şehirde kendine kurduğu yapmacık melankolik ortamları bırakamayacağını anladı.

Sadece bunu algılayabilsin diye yapmıştım her şeyi. Ne haddime aslında ama. Neler gelir ki elimden, "kötülük" kanıma karışmış bir kere.

Şu an bir haftalık güzel bir tatil geçiriyor. Ben de kiralanan dairenin kontratlarını, uçak rezervasyonlarını iptal etmeye uğraşıyorum.

Olsun.

Babamın bir arkadaşından ve onun gezi güncesinin bazı bölümlerini seninle paylaşmak istediğimden söz etmiştim ya daha evvel, sen de "yazarının onayını almadan bunları bana gönderme" demiştin ya… Ona sordum, "çok memnun olacağını" belirtti. Seni de yazılarından, çizimlerinden tanıyormuş zaten. Yabancı değilsin yani:)

Bir bölümünü gönderiyorum: Muammer Özdayıoğlu → Tabanvay Güncesi

* * *

Bu arada benim yeni bir kedim daha oldu… Dokuz aylık bir Siyam… Adı Capuccino:)

Kendine iyi bak, sevgiler…