2010 onların yılı olacak

Tepedeki yazı gerçek bir insan tarafından değil de bir bilgisayar programı tarafından yazılmış izlenimi veriyor. Cümlelerin yerlerini tümüyle değiştirseniz de ima ettiği şey sabit kalıyor:

"Bu azınlık diktatörlüğü aynen devam etsin, kimse taşları yerinden oynatmasın… 2010 da bizim olsun, 5010 da…"

Olur canım. Bul öylesini beraber yapalım.

Yazıdaki cümlelerin her birini (ilkokul 1. Sınıfta olduğu gibi) ayrı ayrı fişlere yazıp bir torbaya doldursak ve sonra tombala çeker gibi teker teker çeksek, sonra da hurufat dizer gibi alt alta dizsek, ortaya bunun gibi yüzlerce "fikir" yazısı çıkartılabilir.

Belki de gazetelerdeki bu yazar diye bildiğimiz adamların (ve onların yazılarının) çoğu bu türden bir programlama mamulüdür. Yok, eğer öyle değilse, o zevat için yapılan masrafa acırım. Çünkü ben şu sınırlı kod bilgimle bile birkaç bin dolar verecek olan herkese bu tarzdan yüzlerce binlerce random (rastgele) yazı üretebilen bilgisayar kodlarını yazabilirim. İster sunucu tabanlı, ister kullanıcı tabanlı. Siber atmosferden fotosentez yapar gibi resmî ideoloji emecek, fikir yazısına dönüştürüp otomatikman yayınlayacak.

İnanın, sudan ucuz bir gazete projesi olur bu. Bir kere yazarları bedavaya geliyor. Hem, okumak ve edit etmek gibi dertler de yok. Kendi kendini yayınlayan (erke dönergeci gibi) bir proje.

Fakat işin riskli tarafı şu ki, daha sonra kanlı canlı insanlar bu zırvaları sahici "fikir" zannedip tekrarlamaya başlıyor.

Kanser gibi metastaz yapıyor yani resmî totoloji. Sen kazıyorsun o gene çoğalıyor.

O nedenle sayın Abdullah Gül'ün yeni Anayasa Mahkemesi üyelerini atayacağı tarihi sabırsızlıkla bekliyorum.

Sokak Kedisi - 30 Ocak 2010 (12:41)

Öncelikle sevgili sokak kedisi, yazılarımda bir fikir bulamayışınızın nedeni bir fikir üzerine yazmayışımdır. Bu yüzden değindiğiniz konularda haklısınız.

Benimkisi daha çok bir kısır döngü durumunu ortaya sermekti. Yani bürokrasinin oluşumunda "işini iyi yapabilecek kişi" den çok "işime yarayacak kişi" arayışının değişmemesi durumu diyebiliriz.

Ee doğal olarak bu bağlamda iktidarın çok çektiği AYM'nin değişmesi süreci de önem kazanıyor.

Alican Terzi - 30 Ocak 2010 (22:30)

Meslek icabı yolum sık sık Siteler muhitine düşer.

Klasik mobilya imalâtçıları o kadar azaldı ki. Saysan bir elin parmaklarını geçmez. Onlardan birini tanıyorum. Temiz esnaftır, verdiği sözde durur, işini güzel yapar, işini bu denli düzgün yaptığı halde piyasanın üzerinde bir para talep etmez. Adam sayısını arttırdığını, yeni bir makina aldığını ya da o küçük atölyesini değiştirdiğine tanık olmadım. İstese bunların hepsini yapabilir sanıyorum, ama yapmıyor. Ürettiği mobilyalar gibi (koltuk, kanepe) o da bir klâsik, ağrısız başım kaygısız aşım ritminde çalışıyor.

Dedim ya yıllardır tanıyorum. Atelyesinin bir köşesinde müşterilerini kabul ettiği derme çatma bir bürosu var. Büronun boysız duvarında bir çerçeveli ayet, ayetin bir köşesinde Said- i Nursi nin, bir köşesinde de Hocaefendi'nin resmî var. Kendini de saklamıyor yani. Öğrenci evlerinin aylık toptan peynir ve zeytin ihtiyacının karşılandığı sıradan bir atölye burası.

Ama kadrolaşma bu işte. Talepsiz bir zanaatkâr, kazancını paylaşmaya razı olmuş bir benlik. Bu zihniyetin yıllardır ilmek ilmek ördüğü kazaklar, eldivenler, çoraplar. Anadolunun her köşesinden toplanmış taze beyinler, esnaftan kesintisiz akan yardım. Daha ne olsun, Cumhurbaşkanı bile olduran kadrolaşma…

Öteki taraf ne yapıyor. Bir öteki taraf var mı sizce? Öteki olmak bu esnafla alışveriş yapmamak mı? Başka bin türlü soru: İllâ öteki mi olmak lâzım?

Niyetim siyasî bir yorum yapmak değil, bir resmî yorumlamak yalnızca…

Bilge Bozkurt - 1 Şubat 2010 (12:30)

Rüşvet ve adam kayırma maalesef Türk toplumunun iflâh olmaz bir zaafı. En basitinden bir banka kuyruğunda beklerken bile adamı olanlar tarafından enayi yerine koyulabiliyorsunuz. AKP'nin yaptığı kadrolaşma da belki bu zaafın bir yerlerine su kaçırılmış halidir.

Bizden inanmamız istenildiği üzere, ortada ülkeyi adım adım ele geçirip şeriatı getirmek şeklinde özetlenebilecek inceden inceye işleyen bir plan var mıdır gerçekten? Yani buna delil Anayasa mahkemesinin üyelerinin yerine başka karanlık düşünceli kişilerin getirilmesi ise, sanmıyorum ki o kişiler şu anki kadrodan daha fazla belâ açsınlar ülkenin başına.

Yoksa Cumhurbaşkanlığı gibi bir mevkinin kaptırılması mı bu korkuları başlatan? Belki Abdullah Gül gerçekten demokrat değildir de asıl niyetlerini demokratlık kılıfı altında gizlemektedir. Buna mukabil kendisinin, meselâ düzgün bir sohbet edilebilesi ve insanın kanının kaynıyası bir kişilik sergilemesi de önemli bence.

Ama bu özellikler siyaseten ne ifade eder bilemem. Zira biz kırk yıl bu ülkenin kaderini belirleyen pozisyonları işgal etmiş ama ağzından yüreğinden geçenleri ele veren tek bir lâf çıkmamış cumhurbaşkanları da gördük.

Sonra başörtüsü nedeniyle bir zamanlar akıl almaz tartışmalara yol açmış first lady hanım da cana yakınlığı bir yana, Türkiye gibi bir yerde o pozisyona en çok yakışan hanımefendidir kanımca.

Bu arada olmazsa olmaz uyarımı yapayım, ne olur ne olmaz: Bunu yazan şahsın AKP ile en ufak bir ilişkisi yoktur. Kendisi bu partiye tek bir oy vermemiştir, hiç bir zaman da vermeyecektir.

Yalçın Şahin - 3 Şubat 2010 (16:20)

İster "islâmcı", ister "dindar", ister "dinsel duyarlılıkları yüksek" insanlar olarak adlandırılsınlar, bu cenahın ideolojik olarak epeyce farklı topluluklardan oluştuğunun artık iyice ortaya çıktığını düşünüyorum. Statükoyla hesap görmek adına yapılan aralarındaki zoraki ittifakın çatırdamaya başladığını görüyorum. AKP'nin neo-liberal tipik bir Sağ parti olduğunu dünya alem kadar bu cenahın yüreği solda olan vicdan sahibi entellektüelleri de anladı - bir tek "sahip, bize demokrasi bahşet" diyen liberaller anlayamadı.

Ben, yakın zamanda bu "dindar" toplulukta yüreği solda atan bu vicdan sahibi insanların bir ayrılık başlatacağını bekliyorum. Bugün höt zötle ülke idare eden bu neo liberal sağın sonu da o gün başlamış olacak.

Demokrasi deyince benim aklıma ilk önce "örgütlü toplum" ve "sivil toplum kuruluşları"nın iktidarlar üzerinde ne kadar baskı grubu oluşturabildikleri gelir. AKP iktidarının örgütlenme özgürlüğünün önüne engeller koymak konusundaki sicili geçmişteki diğer sağ iktidarlardan bile bozuk -en aşikâr olanı sendikasızlaştırma konusunda bu dönemde yapılanlar. Başbakan'ın daha dün Tekel işçileri için yaptığı konuşmayı dinleyen bir insan, önceki cümlede ne demek istediğimi anlar. Demokrasi sicili bütün dünya'da bozuk olan sağ'dan demokrasi beklemek akıl ve izanla ne kadar bağdaşır bilmem.

Düşüncelerini ister kötü yazılmış bir çocuk masalı havasında yazarak gizlemeye çalış, ister delikanlıca alenî yaz sonuç değişmiyor: Sağcılıkla malûl olmak zor zenaat.

Kâmuran Kızlak - 3 Şubat 2010 (20:37)

İnsan fikriyatının 3 halinden bahsetmiş sayın Kızlak: Solculuk, sağcılık ve liberalizm. Ve hükmünü vermiş: Sağcıdan adam olmaz. Bunu biliyorduk zaten; ve de sol her şeye rağmen ekonomik anlamda en haysiyetli ve insana en yaraşır önermeleri sunan tek akım olmuştur. Bu dünyaya yaraşır bir çıkıştır sol hareket; ve insanın geldiği noktada olması kaçınılmaz bir eylem olmuştur.

Yalnız şu var ki, AKP'yi sol bir bakış açısıyla eleştirmek fazlasıyla anlamsız bir şey olur. Bu parti, ya da öncesinde herhangi bir siyasî parti solun yanından bile geçmiş değildir Türkiye'de.

Dahası, gerçek solun ulaşmak istediği sınıfsız toplum, parlementer sistemle erişilebilir bir durum da değildir. Temsili yönetim ister istemez bir yöneten sınıfı yaratır ki bunun kaçınılmaz sonucu ezilmeye mahkûm bir yönetilen sınıfıdır.

Her neyse, asıl söylemek istediğim, solun, sağın, liberalizmin, ya da bunların herhangi bir kombinasyonunu ihtiva eden bir görüşün insanı bütüncül olarak anlamak için kullanılamayacağı. Bu, bütün ideolojilerin, bütün düşünce formlarının ötesinde bir anlayış gerektiren bir şeydir.

Örneğin kişisel anlamda şiddet/güç eğilimi ve toplumsal ölçekte militarizm insanın sorgulaması gereken en birincil olgulardan birisidir. Muhtemelen hayvandan başlayarak koca bir evrim süresince bugüne taşıdığımız ve bugün bile çağdaş hayatımızın her köşesine sindirdiğimiz bu vasıf, sorunlarımızın akıl yoluyla çözümündeki en önemli engellerden biridir. Solu, önce sonsuz umutlara garkedip sonra da büyük hayal kırıklığına uğratan Sovyetler Birliği'nin çöküşü de en basit anlamıyla insanın içindeki bu ölümcül şiddet duygusuyla açıklanabilir.

Tekrar AKP'ye dönersek: Bu parti istemeden de olsa bugün bir şeylerin -değişmesi demiyorum ama- en azından hafiften titremesine, sarsılmasına vesile olmuştur. Belki hesapta olmadan ve muhtemelen de istemeden ya da çevresel koşulların dayatmasıyla kendilerini, yıllar hatta yüzyıllar boyunca bu toplumun sinsice içine sinmiş ve canına okumuş bir düzenin içinde oyun bozucu durumunda bulmuşlardır.

Başbakanın eylemci işçilere karşı gösterdiği tavır bir solcu için hayıflanılması gereken bir şey olmamalıdır. Söyleyin, başka türlü davranmasını mı beklerdiniz?

Ama yine aynı başbakanın, sıkılarak da olsa, çekinerek de olsa devletin asıl sahipleri ve kodamanları aleyhine bir şeyler mırıldanması ya da onlar aleyhine yapılan girişimleri en azından bloke etmemesi bence önemli bir şeydir. Bu, şu ülkenin ve şu toplumun makus tarihinde ilk defa yaşanan bir şeydir. Tabiri caizse bu, menteşeleri pas tutmuş kapının hafiften gıcırdamasına bir işaretse, umarım o kapının koparılıp yerinden atılacağı bir durum da olasılık dahiline girmiştir.

Yalçın Şahin - 4 Şubat 2010 (17:40)

Ben sağcılıkla malûl olmaktan, yani "sağcılık" tan söz ettim. "Eleştirel akıl, değişim, özgürlük, eşitlik, sermaye/sömürü…" gibi kavramlardan hiç bahsetmeden çok özet olarak söylersem, ben sağcılık deyince Kapitalizm'i insanlar için iyi ve uygun sistem olarak kabul etmekten, sistemin işleyişini benimsemekten ve dolayısıyla değer sistemini de içselleştirmiş olmaktan söz ediyorum. Benim kısaca yazdıklarıma benzer şeyleri o cenaha eleştiri yöneltmek amacıyla Nihal Bengisu Karaca da yazmış → (Sağcılık başa belâ).

O sözüme nelerin ilham verdiğine gelince, AKP ileri gelenleri ve müridleri güya anti-militarizm lâfazanlığı yaparak Sol konuşuyormuş gibi görünmeye çalışıyorlar. Böylece sureti haktan göründüklerini sanıyorlar. Oysa, bu zevat ne anti-militarist, ne demokrasi mücahidi, ne de Sol konuşuyorlar.

Güya Demokrasi adına orduyla yapılan dalaş aslında ordu ve AKP arasında değil. Neyse ki ordu aslında kiminle kapıştığını biliyor. Yoksa, o balyozlar her halde çoktan kafamıza inmiş olurdu. Bu kapışmada AKP bir nevi saha kenarındaki top toplayıcı pozisyonunda. Tek yaptıkları, arada bir "bizim çocuklar" ın onların önüne yuvarladığı topa bir tekme atıp sahaya; yani kendilerinden uzağa göndermekten ibaret.

Örgütlenme özgürlüğü, yönetime katılım, Kürt sorunu gibi Demokrasinin can damarı olan konularda ortaya bir iki lâf etmek dışında bir şey yaptıklarını görmedim. En korktukları şey zaten örgütlü ve dolayısıyla hak-hukuk kavgası yapabilen bir toplum. Onlar da pekalâ biliyorlar ki örgütlü toplum onlar için cuntalardan bile daha büyük bir tehlike -özellikle yağma, talan ve sermaye birikimi için.

Kâmuran Kızlak - 6 Şubat 2010 (23:14)

Eğer bu mesajım yayınlanırsa, 20 yıl önce beraber okuduğumuz sınıf arkadaşım Kâmuran Kızlak ile tekrar görüşme imkânına, bir merhaba deme şansına sahip olacağım. Tabii ki bu sayfa sayesinde. Teşekkürler Derkenar. Saygılarımla.

Ahmet Şahin - 8 Şubat 2010 (22:01)

Merhaba Ahmet, Derkenar 20 yıl sonra yolumuzun tekrar kesişmesine vesile oldu. Çok sevindim. Email adresine bir mail gönderdim.

Kâmuran Kızlak - 9 Şubat 2010 (11:21)