Cenk Öyküleri 2: Bakar mısın birader?

Ali Türkan - 8 Eylül 2002   tüm yazıları

---

Rahmetli anneannem, evliya takımıyla epey yakın ilişkileri olan bir insandı. Artık günahı boynuna, ne kadarı doğru bilmiyorum ama insanın kanını donduran hikâyeleri vardı dağarcığında.

Benim gibi sokak aralarında, arsalarda, yangın yerlerinde büyüyen çocuklar bilir; bütün gün sürttükten ve hava karardıktan epey sonra eve gelince, birkaç lokma bir şey yemeye ve mecâlsizlikle çöktüğümüz divanın üstünde uyuklamaya hâlimiz kalırdı ancak.

Çocukların çoktan uyuduğuna inanan yetişkinler de rahat rahat konuşurdu her şeyi…

Yani, uyudular galiba ile kalk yerine yat! arasına sıkıştırdıkları muhabbetleri, genellikle, bizim duymamamız gereken mevzulardan oluşurdu. Öyle keyifli şeyler konuşurlardı ki, gözlerimi açık tutacak mecâlim olmasa bile, uykuya direnir, sonuna kadar dinlerdim anlatılanları.

O zamanlar, elektiriği olmayan tek katlı bir evde oturuyorduk. Oradan sonra oturduğumuz çoğu ev aklımda bile değil ama orayı unutmamışım nedense… Basık tavanlı, bağdadi duvarlı, kilimlerle, koyun postlarıyla falan beslenmiş tahta tabanlı, her köşesine bir minder atılmış, hamamındaki leğende kol gibi sıçanların cirit attığı bir evdi (ilk kedim Arap da o evdeydi ama sıçanlara pek bulaşmazdı tabansız).

Bugün gibi gözümün önünde her şey:

Anneannem, sobanın yanındaki mindere bağdaş kurar, mevsimine göre bir şeyler atıştırır, bir yandan da o dehşetli hikâyelerini anlatırdı.

Yok efendim, daha iki gün önce, odanın şu köşesinde küçük bir arı uçuyormuş da birden büyümüş, ak libaslar içinde, ak sakallı bir dede olmuş, neden benim için havlu asmıyorsunuz? diye hönkürmüş… Yok, bahçede bi şey yapıyormuş da, kalın bir ses senin bir torunun olacak, asacak, kesecek… buyurmuş. Öfkesine yenilen başka bir yatır, mutfağın ortasına koca koca kayalar taşımış, v.s…

Haydiii, banyoya temiz bir havlu asılır, mutfağa bir tabak yemek konur, bahçeye bilmemne yapılır. Ulan, ev ev değil, yatır rehabilitasyon merkezi. Üstelik, bunların anlatıldığı dekor da öyle muhteşem ki, inanmamak mümkün değil… Gaz lâmbası, duvarlara gölgenin kralını salar; dedemin yaptığı özel mahfazasının içindeki çalar saat, tiktaklarıyla sound efekt yapar; sobada odunlar çatırdar; muhabbetin ortasında yatsı ezanı, dedemin cellecelahu su… Aklın sana inanma der ama sıkıysa inanma. İnsanda akıl mı kalır?

Sonra kalk yerine yat! komutuyla, o sıcak odadan çıkıp daha serin bir odaya, buz gibi yatağa girersin ve uyku falan da kalmaz tabii. Odaya gitmek de ayrı maceradır elbette. Sessiz sedasız geçsen bilmem ne dede sinirlenir; korkudan şarkı söylesen fişmekân dede celâllenir. Onca dededen sıyırıp yatağa girince de asıl eziyet başlar.

Duvardaki çiviye asılı bir ceket, gözünde büyür de büyür. Sanki herifin biri saklanmış da uyumanı beklemektedir. Kolunu, yatağın altında erketeye yatmış cinlere kaptıracağından korkarsın ve asla yorganın içinden çıkmaz. Sırtını duvara dayasan, duvardan çıkan kolların seni saracağından, pencereye dönsen, içeriye girecek bir şeyleri kaçıracağından korkarsın.

Parmak boğumlarında saya saya yirmi bir besmele çekersin korkuyu yenmek için ama bu sefer de ya hesabı şaşırdıysam diye ödün patlar.

Velhasıl, korku dağları tutar. Tutar ama insan da belli bir zaman sonra şerbetlenir korkuya karşı. Kork kork, nereye kadar yani? Bir gece yerinden kalkar, gözünü karartıp o cekete bir hamle yaparsın veya eğilip inadına dalarsın yatağın altına. Karakancolos, cin, peri falan vız gelir, tırıs gider. Eee, bunca şeye karşı zafer kazanan bir çocuğun da yürüyüşü bile değişir elbette.

Sanırım, kendimi Zaloğlu Rüstem Pehlivan sanma hastalığım o günlerde başladı. Onca cini, periyi yenmiş bir tıfılın, ölümlülerden korkması ayıp olacağından, şöyle bir yüzüme bakanlara ne bakıyon lan! diye efelenmelerim, uçarak kafa atma denemelerim, biraz kalabalık görünce açılın, açılın diye hadisenin ortasına dalmalarım da gene o günlerin gazıyladır.

* * *

Belediye zabıtasından, burnumun ortasına okkalı bir kafa yeyince, şevkim kırılacağına iyice arttı. Öyle bir günde öncü savaşçı olunmuyordu tabii; uğraşmak gerekti.

Bunca evliyaya karşı zafer kazanmış, cine, periye posta koymuş biri de ölümlülerden korkmayacağından, nerede bi hadise olsa, hemen ortasına dalmaya başlamıştım. Bu yüzden, resmi kaydı yapılmamış her boka maydanoz olup sopa yeme rekoru da hâlâ bana aittir her halde. (Bir de kız abilerinden ve babalarından dayak yeme rekorum var ama onu da başka zaman anlatırım artık. Şu kadarını söyleyeyim: O zamanlar çıktığım kızların evine, öğün başına en az on ekmek alınıyordu.)

Korkuyu yenmek için her şeyin üstüne gideyim derken, iyice dayak arsızı olmuştum galiba. Sopa yemeden duramıyordum. Eh, bunca sopayı yedikçe, yavaş yavaş kavgalarda pişmeye, ufaktan ustalaşmaya başlamıştım. Tek sorun sakarlığımdaydı. Epey şık kafa atıyordum ama çoğu zaman balistik hesapları yanlış yapıp, kendi çenemi dağıtıyordum. Kaç kere, hasmımın burnuna okkalı bir kafa oturtayım derken, herifin burnuna gözümle vurmuş, her seferinde kapı çarptı mavrasına sığınmıştım. O kadar tetikte bir hayat sürüyordum ki, odaya bir sinek dalsa, hemen yumruklarımı sıkıp gardımı alıyordum.

İşte, kendime böylesi güvendiğim günlerde, bizim semtten epey uzakta oturan bir arkadaşın evinde gece yarısına kadar muhabbet etmiş, son otobüsü yakalamak için koşarak evden fırlamıştım. Galiba, Sümerbank işi postallarım zart zurt ayağımdan fırladığı için, onlarla boğuşayım derken yolu kaybetmiş, daha önce hiç görmediğim bir meydana gelmiştim. Ortada havuz gibi bir şey, bir sürü caddenin ayrıldığı bir meydan…

O havuz gibi şeyin mermerine oturmuş, ayakkabıların içindeki pamuğu kurcalarken, tam ense kökümde bir ses duydum:

- Bakar mısın birader!

Dönüp baktım.

Kazık gibi dört adam. Belli ki, askerliği yapalı epey olmuş dördünün de… Bıyıkları Gök Türk kararnamesine uygun bırakmış dört tosun … Sanki, Atsız'ın Bozkurtların Ölümü romanından fırlamışlar. Başlarındaki tosunun adı Binbaşı İşpara Alp olsa gerek… Arkadaki tıfıllar da Bögü Alp, Yumru ve Çalık olmalı…

İşpara Alp kükredi:

- Burada ne ararsın yiğidim?

(Yani o böyle sormadı da, bana, böyle sorsa daha romantik olurmuş gibi geliyor şimdi. O düpedüz ve koyu bir Çankırı ağzıyla, ne arıyon lan burada? diye sormuştu.)

Kafamın içinde şimşek hızıyla ananınmını…pucuğu ve valla yolu kaybettim abi! yanıtları çaktı o an ama durum biraz komikti doğrusu. Ayakkabılardan biri havuzun mermerinde, diğeri elimde, koşmaktan nefes nefese bir haldeydim. Ne desem sonu sopayla biteceği için, ayakkabıları çoktan gözden çıkartmıştım ama pantalonu da vermekten korkuyordum doğrusu. Belli ki mübalağa cenk olunacaktı. Boru değil, karşımda Tarkan'ın yedi sülâlesi duruyordu.

Aslında muhabbetin bundan sonraki kısmı, yarım büyük devirip gene böyle bir gece, hiç unutmam… diye anlatılmalı ama kıyak kafayla yazı yazmama gibi bir prensibim olduğundan, hiç abartmadan anlatacağım.

Aklım, boşver oğlum, uyma itlere diyordu ama aklımı dinlemek ağırıma gitti nedense. Aylardır önüme gelene posta koyuyor, her türlü cengin ortasına dalıyordum; şimdi bu lâlelerden mi korkacaktım be! En fazla, bir kez daha madrup olurduk şu âlemde. Neden bilmiyorum ama birden kan beynime hücum etti ve oturduğum yerden fırlayıp sana ne lan, mcıkaazlı! diyerek, herife burnu budur deyip şık bir destekli oturttum. Sonra da yalın ayak yağladım tabanları.

Kaçan, kovalayandan hızlıdır da ne demek? Fuleli adımlarla hayatımın deparını attım o gece. (Kafayı çekmiş olsam silah sesleri duydum falan da derdim ama hem duymadım hem de öyle tabanca falan kesmez; en az uçaksavar olmalı ki anlatmaya değsin.) Peşimden epey koştular ve boyuna kalayladılar. Birkaç ağır küfür dışında, hiç birine cevap vermedim. (Efendilik bende kalsın)

Ara sokaklarda epey koştum. Önce çorapları sonra ayaklarımı paraladım ve şehir bitiverdi. Peşimdekiler ya izimi kaybettiler ya da benim kadar kondisyonları olmadığı için peşimi bıraktılar ama ben kazanmıştım işte. Hâlâ ayakkabılara yansam da, insanlık onuru ve pantalon kurtulmuştu.

Olsun be! Hani, benim çocuklar apolitik falan olursa, utanın be utanın! Babanız sizin yaşınızdayken, dört faşoya birden dalardı! diye tafra yapabilirim en azından. Pedagojik amaçlı yalanlar, yalan sayılmaz değil mi? Şimdi, dört taneydiler ama ben birine daldım, sonra da tabana kuvvet… desem, pek etkileyici olmaz da…

Böylece ilk siyasi kavgamdan alnımın akıyla çıkmıştım ama maalesef tek şahit yoktu. Gene militanlığımı onaylatamamıştım anasını satayım!

Söyledim lâfzan güzel tarihini
Oldu yetmiş sekizde bu şanlı gazâ!